ماموریت‌هایی که به مقصد نمی‌رسند!

به گزارش یومیر روز چهارشنبه 2 جولای ، یک دستگاه اتوبوس حامل روزنامه نگاران در نقده دچار نقص فنی و واژگونی شد که طی آن دو خبرنگار یومیر و ایرنا جان خود را از دست دادند.

انتشار این خبر و سپس واژگونی اتوبوس به همراه سربازان در یزد. حامل اعضای ارتش و روزنامه نگاران مرگ روزنامه نگاران را در 6 دسامبر 2005 زنده کردند.

دکتر. ابراهیم مقیمی ، استاد تمام دانشگاه تهران ، یادداشتی را در اختیار یومیر قرار داده است. به گفته وی ، این وقایع خطرات بدی هستند ، اما با کمی برنامه ریزی و تهیه برنامه های کاهش خطر در نهادهای مختلف ، می توان از چنین حوادثی که زندگی انسان را تهدید می کنند ، کاسته شد.

در زیر متن دکتر ابراهیم مقیمیس یادداشت:

حقیقت این است که داشتن چنین رویدادهایی کار سختی نیست ؛ فقط با کمی نظارت و ارزیابی و اخلاق کاری دقیق ، می توانیم بسیاری از آنچه من “خطر بد” می نامم را کاهش دهیم.

به عبارت دیگر ، در فرهنگ ایرانی “به اندازه یک دانه آتش” در آن صورت ، کافی است بسیاری از مواردی را که خطر نامطلوب می خوانیم کاهش دهد. تعریف ما از ریسک این است که من آن را فرایندی ، رویدادی ، فعالیتی ، موقعیتی یا موقعیتی می دانم که موجب مرگ ، جراحت یا آسیب رساندن به افراد یا محیط شود. این تعریف در کتاب خطر از خطر ، انتشارات دانشگاه تهران بررسی شده است. این کتاب استدلال می کند که خطر یک بحران نیست ، یک فاجعه نیست ، یک اتفاق غیر منتظره نیست. این یک دانش مستقل است.

هیچ فرد و جامعه ای از نظر اجتماعی و اقتصادی راضی نیست که چنین ضررهایی را متحمل شود ، اما آنها همیشه از خطرات بدی رنج می برند و اینکه چرا می توان درباره آن بحث کرد.

سردبیر مجله مدیریت ریسک محیطی نوشت: اندازه خطرات در هر جامعه به متوسط ​​سطح “عقلانیت” و علم در آن جامعه نیز بستگی دارد. از این معیار می توان نتیجه گرفت که اگر کشوری مانند ایران خطرات خود را افزایش دهد ، از درجه عقلانیت و علم آن کاسته می شود. بعضی اوقات مردم حتی در یک کشور هستند حتی اگر از دانش و دانش بالایی برخوردار باشند اما از اقدامات افراد ناآگاه اجتناب می کنند و فرار می کنند. چیکار کنیم ؟!

رئیس سابق دانشکده جغرافیایی دانشگاه تهران معتقد است که دولت ها و دولت های وابسته به منظور کاهش خطر برای مردم و کشور مورد نظر و عدم افزایش آنها تشکیل و قانونی می شوند ؛ بنابراین ، آنها متعهد به ارائه ماتریسی از اقدامات استراتژیک فنی – علمی – اجتماعی و مالی برای کاهش خطرات و نظارت بر اجرای و ارزیابی مداوم هستند.

به اشتراک گذاشتن مفهوم سازی خطرات ، افزایش آگاهی و آگاهی رهبران ، تصمیم گیرندگان ، رهبران ، ذینفعان و مردم در مورد خطراتی که در شرایط و موقعیت های خاص دارند ، و پیش بینی این خطرات وظیفه دولت ها و ایالات است.

چنین دولتی خطرناک است. فکر می کنید دولتی که به دلیل خطرات بوجود می آید چگونه دولت خواهد بود؟ آن را با یک حالت نفت یا یک جنگ مقایسه کنید.

عمر دولت نفت به نفت بستگی دارد. هر چقدر روغن بیشتری داشته باشد ، چربی بیشتری دارد ، اما دولتی که از خطرات ناشی می شود ، نمی تواند به افزایش خطرات بلکه به کاهش خطرات بستگی داشته باشد. کم خطر تر – ثبات تر است.

دکتر. مقیمی گفت: واضح است که همه خطرات در ایران شناسایی نشده و براساس آنچه شناسایی شده است ، می توان یک طبقه بندی و نوع شناسی از خطرات در ایران ایجاد کرد. به عنوان مثال ، در سازمان ثبت املاک دولتی ، یک نوع خطر ممکن است در حال افزایش باشد ، که متفاوت از نوع خطر رویشی در سازمان کار مهندسی و نظارت بر ساخت و ساز ، مهندسی عمران و مهندسی عمران است. آیا نظارت بر خطرات جدید در این سازمان وجود دارد؟ البته این گونه ها با نوع رویشی خطر حمل و نقل جاده ای که هم مربوط به راننده است و هم مهندسی راه و کیفیت راننده و کاربر متفاوت است. از آنجا که نظارت بر خطر حمل و نقل جاده ای از مبدا کم است ، حوادث خطرناک جاده ای در حال تکرار و افزایش هستند.

این رویکردی است که دولتها و دولتها م institutionsسسات خاصی را موظف می کنند (به عنوان مثال در ایران ، قوه قضائیه یا سازمان مدیریت بحران یا سازمان پدافند غیرعامل یا سازمان هلال احمر یا سازمان آتش نشانی و غیره) برای پاسخگویی مناسب به خطرات. این رویکرد برای هر نهاد ، سازمان و وزارتخانه ای است که یک ماتریس برای کاهش خطرات برنامه ریزی کند. این به معنای مسئولیت کلیه نهادهای عمومی و حتی مردم در کاهش خطر است. این یک رویکرد جامع است.

دکتر. مقیمی گفت: من به یک رویکرد جامع اعتقاد دارم. به نظر من ، اکنون که دولت دوازدهم در حال شکل گیری است ، باید غم و اندوه و اقدام استراتژیک آن به همان دانه انرژی که گفتم کاهش یابد و از هر وزیر و مسئول باید ماتریس استراتژیک فنی درخواست شود. کاهش خطر علمی – اجتماعی و اقتصادی را فراهم کرده و بر اجرای آن نظارت داشته و ارزیابی مداوم و مسئولیت پذیر داشته باشید.

به نظر می رسد این کار م sittingثرتر از نشستن در دفتر و صدور دستور بازبینی است. امیدوارم که مردم ایران ، سمینار و دانشگاه ، بازار و صنعتگر ، فرهنگ و کشاورز با خرد و دانش و استفاده از غیرت ایرانی (به اندازه یک دانه جو) و تحت حمایت خداوند متعال بتوانند خطرات آنها را کاهش دهند.

* ابراهیم مقیمی – عضو دانشکده جغرافیا ، دانشگاه تهران و بنیانگذار انجمن مطالعات ریسک ایران و رئیس سابق دانشکده جغرافیا ، دانشگاه تهران.

انتهای پیام