ضرورت تدوین قانون جامع مدیریت ریسک و بحران سیل در کشور

به گزارش یومیر ابوالقاسم حسین پور در یادداشتی اظهار داشت: پدیده طغیان یکی از خطرات طبیعی است که شدت وقوع و دفعات وقوع آن در کشور و در نتیجه خسارات اقتصادی زیادی ایجاد می کند و متأسفانه تلفات در حال افزایش است. از جمله دلایل تشدید خطر سیل در ایران می توان به تغییرات و نوسانات آب و هوایی ، تغییر در کاربری زمین و مداخلات در منطقه سیل و مداخلات ، اشغال و ساخت آن اشاره کرد.

وی با اشاره به آسیب شناسی سیل در سال های اخیر ، از جمله سیل در آوریل 2009 در 25 استان کشور و سیل در ژانویه 1398 در منطقه جنوب شرقی کشور ، که در 12 سیل ویرانگر چهار دهه گذشته در ایران بود ، گفت: اصلاح نقاط ضعف قانونی و خلأهای قانونی در مدیریت سیلاب ، لزوم جدی گرفتن مدیریت آبخیزداری و آبخوان داری و لزوم توجه بیشتر به سازمان های غیردولتی مدیریت سیلاب از جمله موارد اساسی است که باید به آنها پرداخته شود.

مدیرکل دفتر کنترل سیل و مدیریت آبخوان داری سازمان جنگل ها ، مراتع و آبخیزداری در ادامه یادداشت خود با اشاره به موضوع آگاهی از مدیریت ریسک سیل ادامه داد: با هر رویداد سیل توجه بلافاصله به حل بحران سیل معطوف می شود. آنها پرداخت می کنند ، اما به تدریج این سوال به حاشیه می رود تا یک اتفاق دیگر از این نوع.

به گفته وی ، قوانین و برنامه های کشور بیشتر معطوف به مدیریت بحران است ، بنابراین بیشتر منابع و بودجه صرف بازسازی و جبران خسارت می شود و کمتر بر مسئله مهم و ارزان پیشگیری تأکید می شود.

این کارشناس ارشد منابع طبیعی و مدیریت آب اظهار داشت: باید نقاط ضعف قانونی و خلأهای قانونی مدیریت سیل در کشور را برطرف کنیم ، اظهار داشت: وجود قوانین پراکنده و منسجم در مدیریت سیل در کشور یکی از مواردی است که قانون پیشگیری و کنترل خطرات ناشی از سیل – مصوب 1348 – که یکی از بهترین قوانین کشور در رابطه با سیل است و از پیشگیری نیز آگاه بوده است.

حسین پور در ادامه در یادداشت توضیح داد: قوانین زیر ، از جمله قانون توزیع عادلانه آب ، قانون مدیریت بحران و لایحه پیشنهادی حفاظت از رودخانه و کاهش خطرات ناشی از سیل ، نیاز قانونی کشور برای جلوگیری از خطرات ناشی از سیل را با همکاری دولت برآورده می کند. آژانس ها ، سازمان های مردم نهاد و جوامع و بهره برداری از ظرفیت سیل در کشور نیست ، بنابراین لازم است قوانین موثر و ناکارآمد تعیین و “قانون جامع در مورد خطر سیل و مدیریت بحران در کشور” با اجتماعی و مردم محور تنظیم و تصویب شود. رویکردها و اولویت بندی پیشگیری و کاهش سیل.

مدیرکل دفتر مدیریت سیل و آبخوانداری سازمان جنگلها ، مراتع و آبخیزداری کشور که با اشاره به لزوم جدی گرفتن آبخیزداری و آبخوان داری برای مدیریت سیلاب گفت: مدیریت سیلاب از سطح منبع در آبهای بالادست از طریق پیشگیری آبخیزداری و مدیریت آبزی پروری مشارکت در مناطق بومی و مجموعه های آب یک راه حل علمی و اقتصادی است که به دنبال کاهش خسارات سیل ، حفظ آب و خاک ، بازگرداندن پوشش گیاهی و تغذیه سفره های زیرزمینی است.

وی با اشاره به اینکه توجه بیشتر به مدیریت سیل از دیگر اقدامات قابل مقابله با سیل است ادامه داد: دانش بومی مدیریت سیل در کشور مالیات ارزشمندی در پیشگیری از خطر سیل است. سدها در قسمت شمالی کشور ، سدها در مناطق شرقی کشور ، نقاط داغ ، گودال ها ، چاه ها ، سدها ، سدها ، چاه های ساحلی در سایت های جمع آوری سیل در جنوب و غیره از جمله تجربیات ارزشمند محلی در زمینه مدیریت سیل در کشور.

حسین پور در پایان اظهار داشت: امیدواریم با قرار دادن مردم در جایگاه واقعی خود و بهره برداری از ظرفیت مردم و ذینفعان برای مشارکت در مقابله با خطرات طبیعی از جمله سیل ، شاهد کاهش آسیب پذیری کشور و افزایش مقاومت در برابر چنین حوادثی باشیم. “

انتهای پیام