تماشای مصاحبه امیرحسین صادقی و صحبت های توهین آمیز خطاب به مربی نساجی واقعیتی برهنه از دنیای ذهنی ستاره های بازنشسته فوتبال ماست.
به گزارش یومیر، در یادداشتی در تمرین سه پژمان رهبر می نویسد: فارغ از لحنی که پیش از این در دعوای اعضای دو باشگاه آلومینیوم و نساجی پس از فینال شنیده بودیم، آنچه صادقی بر آن اصرار دارد کارنامه درخشان بازیگری محمد نوازی است و مقایسه آن با گذشته روحیه بخش است. .. صادقی البته مشخصاتی هم دارد که انصافا بازیکنی مطرح و درجه یک بود و سال ها در استقلال و تیم ملی خوش درخشید.
اما نکته اصلی (مثلا) امیدهای یک بازیکن مشهور اما بازنشسته است که دوران فوتبالش به نوعی به پایان رسیده است. برای محمد نوازی هم همین اتفاق افتاد و او با وجود اینکه در برخی پست ها به عنوان مربی فعالیت می کرد، این رشته مانند دوران بازیگری نیست که فقط با توانایی ها، قدرت و استعداد ذاتی اش با توپ ارتقا پیدا کند.
مربیگری شکل جدیدی از فوتبال است که چندان در مورد بازیگری نیست. در حالی که نفس کشیدن در آن فضا می تواند از شما مربی بهتری بسازد، این یک رشته دیگر است، بنابراین وقتی صحبت از مربیان می شود، سوابق قبلی و صادقانه بگویم خاخام های سمت راست باید بایگانی شوند. چون موضوع تغییر کرده و به حوزه جدیدی رفته است.
ساکت الهامی که اکنون با کسب دو جام در سه سال و نجات نساجی از سقوط در سال گذشته نام خود را در عرصه مربیگری مطرح کرده است، نزدیک به دو دهه به عنوان مربی فعالیت کرده است. چه مشاغل و چه سختی هایی به امید گامی رو به جلو. بعد از کمک به کریمی و حجازی و صمد و مربیگری در اتکا و کاوه تا اینکه یک عمر با اطمینان منتظر ماندم. یک عمر کامل تا اینکه محمدرضا زنوزی روزی به این فکر می کند که دستیار رسول خطیبی در ماشین را سرمربی تراکتور کند. تصمیم برای رسیدن به جام و کسب سهمیه، با وجود اینکه تیم ورشکسته دنیزلی به نظر قابل برگشت نبود، برای اولین بار توانست نام خود را به عنوان سرمربی به دست آورد و انتظار طولانی و آزاردهنده اش به پایان رسید.
بنابراین حتی اگر یک مربی موفق توپی را به زیر بغل نزند، به این معنی نیست که نمی تواند در شغل جدید خود با فوتبالیست های بازنشسته رقابت کند. البته داستان صداقت و میهمان نوازی و امثال آن قابل توجه است، اما نه تبدیل شدن به باشگاه افراد ناشنوا و پرخاشگر که اکنون جایگاه چشمگیرتر و چشمگیرتری دارند.
البته این فقط به الهام خلاصه نمی شود و بارها گفته شده که مربیان بدون سابقه باشگاهی قابل توجه با این چوب لوس شده اند. از مجید جلالی و بهمن فروتن گرفته تا افرادی که نمونه شان در لیگ امسال کم نیست. آنهایی که کار خوب و موفقیتشان از گلوی بازیکنان سابق فوتبال پایین نمی رود و بنابراین در چنین زمانی زمان آن فرا می رسد که به یاد گذشته بیفتند که شما که بودید و ما که …
طبق معمول همچنان به دنبال تیتر اول هستند و نور را روی خود متمرکز می کنند، اما با خاطرات کم می توانند نگاه خود را به سمت افراد دیگر معطوف کنند.
خیلی وقت بود می خواستم در این مورد بنویسم اما تا امروز و این ویدیوی عجیب امیرحسین صادقی بود که البته تعجب نکردم. گویی پدیده ساکی یا ساری در اروپا را می توان با چنین نگاه تحقیرآمیزی و جبران مضاعف بردهای آنها روبرو کرد. حکمی با زمینه حسادت برای موقعیتی که کمی خشم به آن ضمیمه شده است. بر اساس همان نگاه بازنشستگان معروف فوتبال که: ما فوتبال خودمان هستیم.
انتهای پیام/