بابا جون! بیا بازی کنیم

“نتایج یک مطالعه جدید در دانشگاه کمبریج نشان می دهد که بازی پدران با فرزندان زیر سه سال خود نه تنها با نوع بازی مادران متفاوت است ، که همچنین تأثیرات متفاوتی بر آینده این کودکان دارد.” روزنامه جوان گزارش داد. Creative Commons یک شرکت تولید محتوا است که گزارش های رسانه ای خلاصه ای از تحقیقات دانشگاهی را تولید می کند و موارد زیر نقل قول Creative Commons در وب سایت ScienceDaily است. وب سایت مترجم نیز آن را با ترجمه حمیدرضا کیانی منتشر کرده است.

اختلافات واضح بین پدر و فرزند

مطالعه ای که در دانشکده آموزش دانشگاه کمبریج با همکاری بنیاد الجزایر انجام شد ، شواهد پراکنده 40 سال گذشته را جمع آوری کرد تا درک بهتری از نحوه بازی پدران با فرزندان خود در سنین بسیار کم (صفر تا سه سال) داشته باشد. محققان می خواستند دریابند که آیا بازی های پدر و کودک با نحوه بازی کودکان با مادران تفاوت دارد و این تفاوت چه تاثیری در رشد کودک دارد

اگرچه به طور كلی شباهت های زیادی بین والدین وجود دارد ، اما نتایج نشان می دهد كه پدران ، حتی با كوچكترین فرزند خود ، بیشتر بازی های بدنی انجام می دهند و فعالیت هایی مانند قلقلك ، شكار و رانندگی فرزندان خود را بر پشت انتخاب می كنند. به نظر می رسد این بازی ها به کودکان کمک می کند تا احساسات خود را کنترل کنند. همچنین ، بازیها بعداً وقتی وارد محیطی می شوند که در چنین مهارتهایی مهم هستند – به ویژه در مدرسه – می توانند تنظیم رفتار آنها را بهبود بخشند.

به پدرها وقت و مکان بدهید

پل رامچاندانی ، استاد دانشگاه کمبریج ، متخصص در زمینه بازی ، آموزش و رشد و یادگیری ، گفت: “مهم نیست که در مورد تأثیر بازی والدین و کودک اغراق کنیم زیرا محدودیت هایی برای تحقیقات وجود دارد.” “اما به نظر می رسد کودکانی که برای مدت زمان معقولی با پدر خود بازی می کنند به عنوان یک فعالیت گروهی از آن بهره مند می شوند. دکتر کیارا لاورتی از بنیاد الیاس گفت: “در سطح سیاسی ، این یافته ها نشان می دهد که ما به ساختارهایی نیاز داریم که به مادران به اندازه پدر و مادر فرصت بازی و بازی در این سالهای حساس را داشته باشد.” غیر معمول نیست که پدرانی که فرزندشان را به سمت گروه والدین و فرزند سوق می دهند (1) می بینند که فقط پدر در این گروه حضور دارد. “تغییر فرهنگی آغاز شده است ، اما باید اتفاقات بیشتری بیفتد.”

مهارت های کودک را در بازی با پدر کنترل کنید

ما می دانیم که بازی با والدین در سال های اولیه زندگی کودک به مهارت های اساسی اجتماعی ، شناختی و ارتباطی او کمک می کند ، اما بیشتر مطالعات بر روی رابطه مادر و کودک متمرکز است. مطالعاتی که بازی والدین و کودک را بررسی می کند اغلب کم است یا به طور تصادفی اتفاق نمی افتد. رامچندانی گفت: “در این مطالعه ، ما هر آنچه را كه می توانستیم در مورد موضوع بدانیم جمع آوری كردیم تا ببینیم آیا چیزی از آن استنباط می شود.”

مطالعه دانشگاه کمبریج از داده های 78 مطالعه انجام شده بین 1977 و 2017 استفاده کرده است – بیشتر آنها در اروپا و آمریکای شمالی است. محققان اطلاعات مختلفی را در مورد چندین الگو تجزیه و تحلیل کردند ، از جمله اینکه پدرها و کودکان چند بار با هم بازی می کنند ، ماهیت این بازی ها چیست و این بازی ها چه پتانسیلی برای رشد کودکان دارند.

آنها دریافتند که بیشتر پدرها به طور متوسط ​​هر روز با فرزندانشان بازی می کنند. بازی پدر و کودک حتی با کوچکترین بچه ها به طور کلی از نظر جسمی بیشتر است. برای نوزادان ، این به معنای ساده بغل کردن یا کمک به آنها است که به آرامی دست ها یا پاها را بلند می کنند یا از زور استفاده می کنند. در مورد کودکان نوپا ، پدران اغلب بازی های شلوغ و پرماجرا را به عنوان بازی انتخاب می کنند.

با پدر بازی کنید و احساسات منفی را کنترل کنید

تقریباً در تمام مطالعات ، بین پدر بازی با کودک و توانایی بعدی کودک در کنترل احساسات او ارتباط زیادی وجود دارد. کودکانی که از بازی با پدر بیشتر لذت می بردند ، کمتر دچار بیش فعالی یا مشکلات رفتاری و عاطفی می شوند. این کودکان همچنین در کنترل پرخاشگری عملکرد بهتری داشتند و در هنگام اختلاف نظر کمتر در مدرسه رفتار خشونت آمیز داشتند. این ممکن است به این دلیل باشد که بازیهای بدنی به ویژه در پرورش این مهارتها مناسب هستند و پدران این نوع بازیها را ترجیح می دهند.

رامچندانی می گوید: “بازی بدنی شرایط سرگرم کننده و مهیجی را ایجاد می کند که در آن کودکان باید خود را کنترل و نظم دهند.” شما باید بیاموزید که همه چیز اشتباه پیش می رود – به عنوان مثال ، هنگامی که پدر شما پا را روی انگشت شما می گذارد و شما عصبانی می شوید! “قدرت خود را نگه دارید.”

“این شرایط یک محیط امن است که در آن کودکان می توانند نحوه واکنش نشان دادن را تمرین کنند. “اگر آنها واکنش نادرستی نشان دهند ، به آنها اخطار داده می شود ، اما دنیا پایان نخواهد یافت ، و دفعه دیگر آنها به یاد می آورند که رفتار متفاوتی داشته باشند.”

مطالعات همچنین شواهدی پیدا کرده است که نشان می دهد بازی پدر و کودک در اوایل کودکی به تدریج افزایش می یابد و سپس در اواسط کودکی (6 تا 12 سالگی) کاهش می یابد. این ممکن است به این دلیل باشد که بازی جسمی برای کمک به کودکان کوچکتر از اهمیت ویژه ای برخوردار است ، به شرطی که آنها خود شروع به کشف دنیای فراتر از خانه ، به ویژه مدرسه و غلبه بر چالش های پیش روی خود کنند.

بازی فیزیکی با کودکان را فراموش نکنید

علیرغم مزایای بازی پدر به کودک ، محققان تأکید می کنند که کودکانی که با مادرشان تنها زندگی می کنند لزوماً وضعیت نابرابری ندارند.

رامچندانی می افزاید: “یکی از مواردی که تحقیقات ما بارها به آن اشاره کرده است ، نیاز به تغییر در انواع بازی هایی است که کودکان مجاز به انجام آن هستند و البته مادران می توانند همانند پدران با فرزندان خردسال خود بازی های فیزیکی انجام دهند. ممکن است والدین هنگام بازی با فرزندان تمایلات متفاوتی داشته باشند ، اما بخشی از معنی پدر و مادر بودن این است که از منطقه راحتی خود خارج شوید. “اگر از روش های مختلفی برای بازی و تعامل با کودکان استفاده کنید ، احتمالاً بیشترین سود را خواهند برد. “

***

PS:

1- والدین – گروه كوچك ، گروههایی برای والدین و كودكان از بدو تولد تا پنج سالگی هستند. هر یک از این گروه ها کودک محور هستند و تجربه بازی متناسب با سن کودک را فراهم می کنند ، باعث ایجاد تعامل و اطلاعات مثبت بین کودکان و والدین می شوند و اطلاعاتی در مورد چگونگی کمک به رشد کودک در اختیار والدین قرار می دهند.

انتهای پیام