در تالاب ها ، رشد گیاهان در بهار و خشک شدن آنها در اواخر بهار خطر را افزایش می دهد و در خشکسالی کمبود رطوبت خطرناک است. از این میان ، عوامل بیشماری را می توان به عنوان یکی از عوامل اصلی اشتعال در زندگی در طبیعت کشور برافروخت.
در ایران به ندرت می توان یک عامل طبیعی (مانند صاعقه) را برای شروع آتش سوزی پیدا کرد و واقعیت این است که انسان به طور مستقیم یا غیرمستقیم باعث آتش سوزی در جنگل ها و زمین می شود. آتش سوزی شکارچیان و طبیعت گرایان و چوپانان را خاموش نکنید و پس از استفاده آنها را کاملاً خاموش نکنید ، هرگونه زباله مانند شیشه را که می تواند نور خورشید را متمرکز کند ، سوزاندن مواد ریخته شده در مزرعه پس از برداشت محصول ، فعالیت غیرقانونی معدن کاران زغال سنگ ، تغییر اقلیم ، گاهی اوقات قومی یا شخصی را بریزید. اختلافات و انتقام از جمله دلایل آتش سوزی های طبیعی است.
بد نیست که در اینجا به یک عامل “موریانه” اشاره کنیم. ده ها هزار میلیون دام در کوههای زاگرس چرا می کنند ، جایی که ده ها هزار چوپان غذا ، چای و آب گرم خود را تهیه می کنند ، اغلب با سوزاندن بوته ها ، بوته ها و درختان. در کشوری با منابع عظیم نفت و گاز ، این نوع تأمین سوخت واقعاً غیرموجه و شرم آور است. سوزاندن چندین گیاه و شاخه هر روز توسط هر ده هزار چوپان (علاوه بر کار مشابه گردشگران انبوه) عاملی است که مانند موریانه ها جنگل ها و مراتع ما را می خورد و تأثیر کلی و طولانی مدت آن حتی بیشتر است از آتش سوزی های بزرگ دادن چراغ های نفتی یا گازی به چوپانان و راه اندازی سیستم های سوخت کارآمد برای آنها نه تنها می تواند موریانه های سوختن طبیعت را ضعیف کند ، بلکه می تواند از درصد قابل توجهی از آتش سوزی های بزرگ جلوگیری کند.
از سوی دیگر، تجربه سازمانهای مردم نهاد در زمینه جذب و آموزش چوپانان نشان داده است که این گروه می توانند نقش مهمی در پیشگیری از آتش سوزی و همچنین کنترل آتش سوزی داشته باشند. امسال چوپانان و سایر گروه های محلی در چندین نقطه از زاگرس (به عنوان مثال در روشنکوه ، استان فارس) از همان ابتدا با استفاده از کوله پشتی یا آتش بازی و دمنده هایی که توسط فعالان محیط زیست تهیه شده است ، می توانند آتش سوزی کنند. اگر مشوق هایی برای چوپانان و گروه های روستایی در مجاورت مناطق مقاوم در برابر آتش که معمولاً در اطفاing حریق مشارکت دارند وجود داشته باشد ، بسیار م effectiveثر خواهد بود. به عنوان مثال ، اهدای کفش کوهنوردی و کوله پشتی ، چراغ های جلو ، لباس مناسب و در صورت لزوم اعطای گواهینامه می تواند درگیر کردن جوامع بسیار مثر باشد. هرجایی که سازمان های غیردولتی و گروه های محلی با جلب کمک های مردمی توانسته اند چنین تجهیزاتی را تهیه کنند ، مشاهده کرده ایم که فعالیت های اطفا fire حریق به طور چشمگیری مثرتر بوده است.
نکته مهم دیگر نیاز به نیروهای نظامی برای شرکت در فعالیت های اطفا حریق است. طبق قوانین و رویه های موجود ، ستاد مدیریت بحران و مقامات منابع طبیعی موظفند برای کمک به آنها از ارتش کمک بخواهند. با این حال ، گاهی اوقات (شاید به این دلیل که آنها می خواهند ناتوانی خود را در جلوگیری یا مهار آتش کمتر نشان دهند) این درخواست انجام نمی شود یا به تأخیر می افتد ، و دامنه آتش سوزی گسترش می یابد. روشن است که این م institutionsسسات و همچنین نیروهای هلال احمر باید به بالگردهای ویژه یا هواپیماهای اطفا aircraft حریق و سایر تجهیزات پیشرفته مجهز باشند.
آتش سوزی در جنگل ها و علفزارها آسیب جدی به منابع زمین و آب وارد می کند ، اما اگر این مناطق پس از آتش سوزی محافظت شوند ، طبیعت به خوبی بهبود می یابد. تحقیقات و مشاهدات عینی نشان داده است که چمن های “لبه پیشرو” معمولاً در سال اول پس از آتش سوزی ، گونه های دیررس در سال دوم و سوم و گونه های درختچه ای و درختان پس از سه یا چهار سال به خوبی رشد می کنند. عملیاتی مانند کاشت نهال بومی و مالچ پاشی می تواند بعد از حدود ده سال سطح منطقه را تا حد زیادی تغییر شکل دهد. لازم است چندین سال از مناطق سوخته در برابر گزش دام محافظت شود و اجازه شغل آنها برای کشاورزی و تصرف زمین داده نشود. در این صورت انگیزه کسانی که احتمالاً به عمد کشور را به آتش می کشند ضعیف شده و برنامه ناجوانمردانه آنها خنثی می شود.
* بازیگر محیط زیست
4747