پدرام ابراهیمی وقایع بسیاری از اتفاقات ناگوار را دلیل اصلی مراجعه مردم به طنز می داند و می گوید: “مردم به طنز عمیق علاقه ندارند و اثبات آن خیلی سخت نیست.”
این طنزپرداز در مصاحبه با یومیر ، در مورد لزوم نوشتن طنز برای کرونا و دشواری های نوشتن در این رابطه گفت: “یک خط باریک و متحرک بین اینکه آیا ما به مجروحان می خندیم یا از آنها حمایت و تشویق می کنیم وجود دارد.” این درست نیست که بگوییم ما در مورد هر مسئله ای شوخی می کنیم و اهمیت آن را دست کم می گیریم. طنز واکنشی است حتی در جامعه ای که رسانه ها با وجود اراده خود نمی توانند به درستی کار کنند. ما با شوخ طبعی به یکدیگر اطلاع می دهیم. ما همه چیزهایی را که ممکن است نتوانیم در خبرهای رسمی بخوانیم ، با طنز به یکدیگر اطلاع می دهیم.
وی در ادامه در مورد طنز گفت: “این مربوط به ماهیت اجتماع فردی است ، شاید جوامع دیگر ارتباطی با آن داشته باشند.” اگر هر 100 سال یک بار اتفاق بدی برای یک جامعه رخ دهد ، افراد جامعه قطعاً گل و شمع های سبک می خرند ، اما ما هر روز دو یا سه چیز بد داریم. اگر یک پیکان یک بار به سر من برخورد کند ، یک فاجعه است ، اما اگر شبانه پنج بار به من برخورد کند ، به یک کمدی تبدیل می شود. یکی از دلایلی که جامعه ما و نه فقط کمدین ها به شوخ طبعی روی آورده اند ، به عنوان مثال وقتی زمین لرزه می خورد ، طلا گران می شود ، هواپیما چنین می شود و کشتی به همین دلیل است ، به دلیل تنوع حوادث ناگوار.
ابراهیمی گفت: ایجاد شوخ طبعی با یک هدف اتفاق نمی افتد: “ما علاقه مندیم همه چیز را با یک لباس کلی بپوشانیم ، اما همه چیز با یک هدف انجام نمی شود؛” گروهی وجود دارند که می خواهند با ایجاد شوخ طبعی تشویق کنند ، گروه دیگری نیز وجود دارد که این کار را فقط برای تفریح انجام می دهد و گروهی نیز وجود دارند که هدف دارند (طنز نیز به اهداف سیاسی خدمت می کند). اگر می خواهیم به یک کمدین متعهد متعهد شویم ، باید بگوییم که یک کمدین و یک کمدین متعهد سعی در استفاده از ابزارهای خود برای الهام بخشیدن دارد. به عنوان مثال ، در زمان کرونا ، بسیاری از کمدین ها شروع به ایجاد چیزهای سرگرم کننده برای مردم کردند تا وقت خود را در خانه بگذرانند ، برخی از آنها حتی مربوط به کورونا نبوده و قصد سرگرمی داشتند.
وی گفت: “مسئله این است که همه چیز به سمت ابتذال پیش می رود و افرادی که ریشه در این ابتذال ندارند ، تسلیم آن شدند.” من می توانم این را با همکارانم و حتی خودم ببینم و بدون اینکه متوجه شویم به سراغ آن رفته ایم. رسانه های اجتماعی مکانیسمی دارند و وقتی یک طنزپرداز آن را می بیند ، از کار عمیق و خوب خیلی آگاه نیست ، اما در همان زمان کسی جلوی دوربین می رود ، روسری می پوشد و می گوید یک گفتگوی سرگرم کننده با یک متصدی بارز که هر دو مورد علاقه عمومی است. و فواید مادی انگیزه وی برای تولید کار خوب کاهش می یابد. ما در شرایطی هستیم که هر دقیقه از نظر تورم با دقیقه دیگر متفاوت است. نمی توان انتظار داشت که کسی فداکاری کند و اصرار دارد که کار درخشان را انجام دهد.
ابراهیمی در ادامه اظهار داشت: البته من آن را یک طنز لوکس و غیر افتخاری نمی دانم ، اما ظاهرا مخاطب به طنز عمیق علاقه ای ندارد و اثبات آن دشوار نیست. با کمی چرخ در اینستاگرام و دیدن لایک ها و دنبال کنندگان سایت هایی که کار خوبی را انجام می دهند و صفحاتی که تولید سطحی دارند ، می توانید آن را مشاهده کنید.
وی در پایان ، از نوشتن کتاب جدید خود خبر داد و گفت: من از سال 1997 آن را نوشتم ، و اکنون در حال بازنویسی آن هستم. این نام هنوز شناخته نشده است و به نظر می رسد مانند یک زندگی نامه و شامل مقالات روایی و داستان های کوتاه است.
انتهای پیام