به همان اندازه که دلایل این امر برای من موجه است، برای همکاران و همکارانم غیر قابل توجیه است. دلیل اصلی من این است که دغدغه های ارتباط خبرنگاران با اصناف به عنوان آهنگر، نویسنده، نجار و… با کمی تسامح یکی است، اما به این دلیل که قلم در دست داریم و از قدرت مطبوعات به عنوان رسانه برخورداریم. ما می توانیم مطالبات خود را افزایش دهیم و این یعنی رانت!
من در حال بررسی این هستم.
به من گفتند که وزارت کار صلاحیت برخی افراد برای عضویت در هیئت مدیره انجمن صنفی روزنامه نگاران را رد کرده است (البته من عضوی از آن نیستم). دلیل این رد صلاحیت را نمی دانم. وقتی رد صلاحیت شخصیت های ارشد سیاسی کشور در انتخابات، دلایل ساختگی و گاه خنده دار است، پس چه انتظاری می توان داشت که دلایل وزارت کار موجه و قانع کننده باشد؟
این را نیز بررسی خواهم کرد.
امروز دکتر حسن نامکودوست از اعضای هیئت مدیره انجمن صنفی روزنامه نگاران در یادداشتی از انصراف خود در اعتراض به ناتوانی خود و برخی افراد خبر داد. آقا نوشته نمک دوست برای من مهم است. خیلی مهمتر از مشکلات صنفی و حتی شغلی.
او همچنین از ریاست انجمنی که بر حقوق، بیمه و رفاه خبرنگاران تمرکز دارد، محروم شده است.
با خودم فکر کردم کی برای این کار بهتر از نمک دوست است؟
من با سوگند می نویسم که در کلاس ما به احترام او افراد کمتری را می شناسم. در اولین جلسه، ادب، متانت، احترام، صداقت، تعامل، خوش اخلاقی و فروتنی اولین ویژگی هایی است که در ذهن انسان نقش می بندد و وقتی این ویژگی ها در کار حرفه ای درجه یک او منعکس می شود، از حسن نامکودوست روزنامه نگاری فرهیخته، تحلیلگر، آینده نگر و دلسوز، خوش اخلاق و سخنور.
عضویت او در هیئت مدیره اتحادیه هیچ امتیازی برای او ندارد. اما نبود آن سیستم مطبوعاتی کشور را از برخورد با یک فرد باسواد، با اخلاق و حرفه ای محروم می کند.
یاد حرف عمیق کشاورز ساده ای افتادم که بالاخره متوجه شد به وزیر سابق جهاد کشاورزی چه می گوید: «خودت و کشورت را می شناسی».