این موضوع یا پدیده بی خانمانی است که سابقه طولانی و طولانی در جهان دارد ، اما در سال های اخیر این موضوع بیش از پیش نمایان شده است و ما شرایطی را که در سال های اخیر در جهان از جمله در ایران داریم تجربه می کنیم. می توان گفت که بی خانمانی بیشتر آشکار شده است. شاید افراد کمی ، حداقل در کلانشهرها ، از آنجا عبور می کنند و شب ها این افراد را نمی بینند.
اگرچه ما قبلاً به دلیل بی خانمانی فوت کردیم و البته هنوز هم داریم ، اما حداقل در کلانشهر تهران با اقدامات خوب شهرداری تهران با همکاری ناجا و پزشکی قانونی و دادگستری و سایر سازمانهای مرتبط ، اما با محوریت شهرداری تهران ، مرگ های قبلی را می بینیم این منطقه مانند گذشته نیست ، اما افراد بی خانمان کسانی هستند که به دلایل انتخابی ، زندگی در خیابان ها ، پارک ها ، زیر پل ها ، روی پل ها ، فضاهای بی دفاع شهری ، گتوها ، گورستان ها و دیگر مکانها را انتخاب می کنند. به برخی آمارها این رقم را بیش از 1.2 میلیون بی خانمان اعلام کرده است. البته استدلال من این است که این تعداد به دلیل وضعیت کرونا و مشکلات اقتصادی ایجاد شده افزایش می یابد. در کشور ما مدتهاست که موضوع بی خانمانی مورد توجه قرار گرفته است ، هرچند این افراد در آن زمان به عنوان سرگردان و متکدی رفتار می کردند ، اما در سال 1978 با تصویب شورای عالی اداری ، تصمیمی در مورد بی خانمان ها اتخاذ شد. ، گدا و سرگردان. بین دولت و حدود 11 سازمان در این زمینه همکاری وجود دارد و وقتی با افراد بی خانمان خود ملاقات می کنیم ، به آنها با دلسوزی یا کسانی که مرتکب جنایت شده اند یا مشکلات مشابهی دارند نگاه می کنیم.
منکر نمی شوم ؛ برخی از بی خانمان های ما ممکن است متکدی باشند ، برخی از بی خانمان های ما مرتکب جنایت شده اند ، برخی ممکن است معتاد به فحشا و ایدز باشند و برخی ممکن است دارای معلولیت ، بیماری روانی یا ترکیبی از این مسائل باشند ، اما ما جزو این افراد بی خانمان هستیم که دارای فرصت های بالا آنها هنرمند و بازیگر بوده اند ، و گاهی اوقات در رسانه ها گزارش شده اند ، یا خوشنویسان خوبی هستند ، یا به یک یا چند زبان مسلط هستند ، یا حتی می توانند شاعران یا حکاکان خوبی باشند یا صدای خوبی داشته باشند. و بخوان در واقع آنها دارای قابلیت ها و فرصت هایی هستند. روز جهانی بی خانمانی فرصتی است برای ما که نگاه خود را به این گروه از افراد تغییر دهیم.
من معتقدم که گرچه ویژگی های فردی بر ظهور این پدیده تأثیر می گذارد ، اما نمی توان بی خانمانی را محصول ناکارآمدی و ضعف خانواده یا محصول ضعف و ناکارآمدی سیستم مدیریت در کشور دانست. زیرا برخی از اینها نتیجه این مشکلات و ضعف ها است. اگر از این فرصت استفاده کنیم و ساختمانهای شهرداری تهران یا پارکها یا مکانهای مختلف را بررسی کنیم ، متوجه می شویم که بسیاری از این بی خانمانها افرادی نیستند که در گذشته هیچ توانایی یا توانایی ندارند یا هنوز ندارند.
باید انتظار داشت که بی خانمانی مانع دسترسی آنها به حقوق خود در زمینه های بهداشت ، درمان ، امنیت ، تغذیه و سایر موارد نخواهد شد. اجازه دهید مردم با نفرت یا ترحم به این افراد نگاه نکنند ، بلکه دیدگاه ما نسبت به بی خانمان ها را تغییر دهند. در همان زمان ، ما مددکاران اجتماعی در کرونا داشتیم که این افراد را در برف پیدا کردند و مشخص نشد که آنها زنده هستند یا مرده. در همان سیستم های شهرداری ، گشت های خدمات اجتماعی شهرداری تهران تمرکز کار با مددکاران اجتماعی است ، اگرچه سازمان های بین المللی ، چه در داخل و چه در سایر کشورها ، فعالیت هایی را در این زمینه انجام می دهند تا دسترسی آنها به برخی خدمات را تسهیل کنند. به امید روزی که افراد بی خانمان کم یا زیاد شوند ، اما اگر افراد بی خانمان داشتیم ، بی خانمانی پایان زندگی آنها محسوب نمی شد و مسئولیت ما در قبال این افراد با تأمین سرپناه و تغذیه موقت بر عهده می گرفت ، بنابراین شاهد بی خانمان ها نیستیم. مرگ و میر در جامعه ما
* رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران
* چاپ شده در روزنامه آرمان ملی. شماره 1127 یکشنبه ، 18 اکتبر 1400