سیروس کهوری‌نژاد بازیگر نمایش «سراب» تاکید کرد که باید نسبت به مخاطب تئاتر مسئولیت‌پذیر باشیم. او می‌گوید که گاهی برخی رفتارها، علاقه بازیگران به حضور در آثار مذهبی را از بین میبرد.
به گزارش یومیر، سیروس کهوری‌نژاد بازیگر نمایش «سراب» گفت: گاهی فضای بسته فکری در برخی از دوستان باعث می‌شود که خاطره خوشی از حضور در کارهای مذهبی باقی نماند. من به عنوان یک بازیگر همواره با حساسیت فراوان و با تمام وجود در یک اثر حاضر می‌شوم و تلاش می‌کنم خود را به روز نگه داشته تا کنش‌ها و واکنش‌ها صورتی فعال و پویا داشته باشند. همواره نیاز است تا هنرمند مطالعه داشته باشد و بتواند پیشنهاداتی را برای پویایی هنر به انجام برساند. زمانی با آقای طاهری کارگردان اثر درباره کار قبلی خود، که از آن خاطره خوشی ندارم صحبت می‌کردم، ایشان پیشنهاد حضور در «سراب» را به من ارائه کردند. من در ابتدا تمایلی به بازی در این نمایش نداشتم و زمانی که طاهری علت آن را جویا شد پاسخ دادم که دیدگاه برخی افراد نسبت به مسائل دینی سنخیت چندانی با عصر حاضر ندارد.
وی افزود: متون مذهبی موجود در جهان از ما می‌خواهد تا به تفکر بپردازیم. وجه آزادگی با اندیشه گره خورده است و هرگز از آن جدا نمی‌شود. تئاتر هنری است که به روشنگری اعتقاد دارد و زمانی که به عنوان یک هنرمند وارد پروژه‌ای مذهبی می‌شویم باید بتوانیم عقایدی را با آن ترکیب کنیم. نویسنده و کارگردان کار خود را صورت می‌دهند و آنچه باقی می‌ماند و به تماشاگر ارائه می‌شود، یک موجود زنده و سرشار از کنش و واکنش‌های برنامه‌ریزی شده است. باید برای هر یک از لحظات یک اجرا فکر شده و نتیجه مورد نقد قرار بگیرد تا پویایی لازم در یک اثر نمایشی جاری شود. در چنین لحظاتی بازیگر با تماشاگر نمایش پیوند خورده و با ترک سالن، مخاطب دچار تغییر می‌شود و این موضوع به سادگی به دست نمی‌آید.
کهوری‌نژاد درباره ویژگی‌های حاضر در نمایش «سراب» بیان کرد: در نمایش «سراب» بیش از ۶۰ جلسه به تمرین پرداختیم و حداقل در ۱۰ جسله آن شاهد بحث‌های بسیار جدی بودیم تا این اثر به پویایی لازم دست پیدا کند. زمانی که نمایشنامه را مطالعه کردم و بعد از آن با سیدجواد طاهری، کارگردان و حسین فدایی حسین، نویسنده متن صحبتی داشتم به این نتیجه رسیدم که می‌توانم به عنوان یک هنرمند مولف در این اثر حضور داشته و برای ذهن و ایدئولوژی تماشاگران اثری مطلوب داشته باشم. مخاطب انتخاب کرده است که ۸۰ دقیقه از وقت گران‌بهای خود را به تماشای «سراب» اختصاص دهد و من حساسیت بسیاری نسبت به این مسئله دارم. حضور در این کار انرژی بسیاری از من گرفت و حین آن مشغول بازی در دو اثر دیگر در عرصه تصویر بودم.
وی یادآور شد: متاسفانه برای هر یک از ما زمان مطالعه و پرداختن به هنر به ندرت پیش می‌آید. برای من حضور در این کار با رنج بسیاری همراه بود، امری که لازمه هنر بازیگری است و در بسیاری از موارد یک بازیگر باید با خود در کلنجار باشد تا بتواند روی صحنه حاضر شود.
کهوری نژاد خاطر نشان کرد: بخش‌هایی از نمایش «سراب» را می‌توان به صورت ویژه مورد تاکید و توجه قرار داد، مانند مقاطعی که همه افراد گروه به هماهنگی مطلوبی دست پیدا کرده‌اند. بر سر راه این پروژه موارد بسیاری وجود داشت تا نتیجه به آنچه که نیاز بوده تبدیل نشود. وجود اندیشه‌های متفاوت و زمان کمی که برای آماده‌سازی این اجرا وجود داشت باعث شد تا به صورت ۱۰۰ درصد خواست گروه محقق نشود. با این وجود نسبت به آثار مذهبی دیگر، «سراب» شاخصه‌های بسیاری دارد و جنس رویارویی با یک اسوه مذهبی در این اثر بسیار متفاوت است و جسارت بسیاری می‌طلبد. نیاز است تا نسبت به آثار مذهبی چنین نگاه متفاوتی اعمال شود و «سراب» می‌تواند نقطه شروعی برای دستیابی به این امر باشد. معمولا آثار مذهبی بیشتر به نمایش‌واره شبیه هستند، در صورتی که مخاطب در «سراب» شاهد یک تئاتر مذهبی جدی است.
این هنرمند در پایان گفت: زمانی که قصد داریم در تالار وحدت اجرایی را روی صحنه ببریم، نسبت به امکانات بی‌شمار این مجموعه مسئولیت داریم و باید یک تفکر شاخص را از قاب صحنه پیش روی تماشاگر قرار دهیم. ما بسیاری از رویاهای خود را ترک کردیم تا بتوانیم روی صحنه تئاتر حاضر شویم، در صورتی که امروز بسیاری از پیشکسوتان خان نشین هستند و به همین دلیل برای مرکز هنرهای نمایشی، تئاتر و سینمای ایران متاسفم، چراکه این افراد سرمایه‌های فرهنگی کشور ما هستند و به سادگی کنار گذاشته شده‌اند. علاقه‌مندم تا این افراد مجددا به فعالیت‌های هنری دعوت شوند.