خوددرمانی در «پسوریازیس» ممنوع – یومیر
یک متخصص پوست و مو و استادیار دانشگاه علوم پزشکی همدان با بیان اینکه حدود دو درصد از جمعیت جامعه به بیماری پسوریازیس مبتلا هستند بر لزوم پرهیز از خوددرمانی در این بیماری تاکید کرد و گفت: افراد باید در همان مراحل اولیه بروز علائم به پزشک مراجعه کنند تا از پیشرفت بیماری جلوگیری شود.
به گزارش یومیر دکتر محمد جمشیدی از پسوریازیس به عنوان یک اختلال پوستی ناشی از عوامل ژنتیکی و محیطی یاد کرد و گفت: شیوع این بیماری در جامعه حدود دو درصد است و احتمال ابتلا در افراد بر اساس سابقه خانوادگی متفاوت است.
وی افزود: اگر هر دو والدین به این بیماری مبتلا باشند احتمال ابتلای فرزندان به ۴۱ درصد می رسد. در صورتی که یکی از والدین درگیر باشد این احتمال ۱۴ درصد است و اگر تنها یکی از فرزندان مبتلا باشد احتمال ابتلای فرزند دیگر به شش درصد کاهش می یابد.
جمشیدی با بیان اینکه عوامل مختلفی از جمله استرس مصرف دخانیات کمبود کلسیم برخی عفونت ها و استفاده از داروهایی مانند آنتی مالاریا و ضدقارچ می توانند نقش مهمی در بروز این بیماری داشته باشند افزود: شایع ترین نوع بیماری پسوریازیس نوع پلاکی آن است؛ این بیماری به صورت تکه های برآمده و قرمز با پوششی نقره ای از سلول های مرده پوست ظاهر می شود. این پلاک ها اغلب در نواحی پوست سر زانو آرنج و پایین کمر مشاهده می شوند و ممکن است خارش درد و حتی خونریزی داشته باشند.
این متخصص پوست و مو و زیبایی به نوع دیگری از این بیماری یعنی پسوریازیس قطره ای اشاره کرد و گفت: این نوع بیماری بیشتر در کودکان دیده می شود و ناشی از برخی عفونت ها است؛ این نوع باعث ایجاد نقاط کوچک شبیه قطره بر روی قفسه سینه دست ها پاها و پوست سر می شود.
بنابر اعلام وزارت بهداشت وی کودکان و افراد بالای ۴۰ سال را بیشتر در معرض ابتلا به پسوریازیس دانست و خاطرنشان کرد: خط اول درمان این بیماری شامل استفاده از داروهای موضعی و داروهای حاوی ویتامین D است. اگر این روش مؤثر نباشد نوردرمانی پیشنهاد می شود؛ در این روش با استفاده از تابش نور خاص به بدن التهاب و پیشرفت بیماری کاهش می یابد که این درمان معمولا دو تا سه بار در هفته انجام می شود.
عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی همدان در پایان تصریح کرد: بر اساس شدت بیماری ممکن است داروهایی برای کاهش التهاب پوست نیز تجویز شود. کنترل عوامل محیطی مانند استرس و مصرف دخانیات برای کاهش خطر ابتلا به این بیماری از اهمیت به سزایی برخوردار بوده که لازم است به آن توجه کنیم.
انتهای پیام