ای ساربان آهسته رو – یومیر

طبق گفته یومیر سعدی شاعر قرن هفتم است. اما امروز بعد از این مدت خواندن شعر یا خط نثر آن کافی است. این جایی است که شما تعجب کرده اید.

شما به خودتان می آیید و می بینید که سخنان او هنوز نمونه است و چیزهایی که می گویند پنج سال پیش هنوز شنیدنی و دیدنی است. من اشتباه نکردم شما آن را درست خوانده اید.

واقعیت این است که سعدی نیز استاد تصویر فراتر از استاد گفتار است. یکی از دلایلی که سعدی را می خوانیم این تصویر جادویی است.

سعدی در بین اشعار خود قدرت عجیبی در ذهنیت بصری دارد. در بیشتر غزل های خود وقتی به مخاطبان خود می رسد برای او تصویری می گیرد.

وقتی می خواهد بگوید محکم است و اعتماد به نفس ندارد خود را به عنوان ماهی روی زمین به تصویر می کشد. تصویری که در تمام این سالها توسط بسیاری از عکاسان گرفته شده است.

اول سعدی از نویسنده این ستون بزرگتر است تا در مورد آن بنویسد. ثانیا فرصت کوچک برای نوشتن برای نوشتن من برای نوشتن آنچه در مورد نام بزرگ او است. اما از آنجا که این است که من هزار دوستی و وفاداری هستم از یک عکس راضی هستم.

تصویری که من همیشه فکر می کردم اگر روزی به سعدی بیاید آن قاب را ضبط می کردم. Jan Artus Bertrand یک عکاس فرانسوی است. او سالها در حال اداره هلیکوپترها بوده و تقریباً در کل جهان عکاسی کرده است.

Bertrand حدود نیم میلیون عکس را در یک سری با عنوان “زمین از بالا” منتشر کرده است. اما در بین تمام این عکس ها او چند فریم از کاروان شتر را در بیابان گرفت.

من تصویر زیر را چاپ می کنم و چند نیش از ابو محمد مشرف الدین مشه بن بن عبدالله بن مشرف را می نویسم. به تصویر نگاه کنید و تصور کنید سدی در پشت دوربین نشسته و آواز می خواند:

ای Surban به آرامی کارام خواهد مرد/ و قلبی که با من داشتم توصیه می شود.

من از خودش خارج شده ام/ گویی نیشی در استخوان من از او دور می شود.

از خودم خواستم فریب و جعلی را پنهان کنم.

با کاروان/ عشق آن عشق بیرون نروید.

پایان پیام