چرا این همه دعوا؟ سریال سازها دنبال چی هستند؟

به گفته یومیر گیاهان بذر موسوی در یادداشتی در دوره ایران نوشتند: Hooman Sidi از روز جمعه در شبکه سینمای خانگی منتشر شد اما برای اولین قسمت از سریال های ایران تقریباً مشخص است.

من واقعاً نمی دانم شما چه هستید اما اخیراً من هر بار به شبکه های سریال سینمای خانگی نگاه می کنم – به جز یک دو استثنا – یک سؤال در ذهن من تکرار می شود: چرا اینقدر؟ چرا اینقدر جیغ می زنیم؟ چرا همه این بچه های شیطانی خسته لات makslak؟ گرفته شده چرب و سرد؟ و …

بسیاری از سریال های برجسته سینمای خانگی سالهای گذشته با صحنه های استرس زا آغاز می شود و در طول روایت با تمرکز بر خیانت فریب خشونت و رویارویی جسمی سعی می کنند هیجان تاریخ را حفظ کنند. اما این افزایش اغلب به هزینه از دست دادن عمق روایت و شخصیت پردازی است.

سری Outlaw نمونه ای شناخته شده از این نوع داستان است. علیرغم نیروهای به عنوان بازی های خوب و فضای قابل قبول آنچه در نهایت در ذهن بیننده باقی می ماند تصویر یک پسر جوان که مجبور است به قلب یک سیستم غیر منطقی برای خشونت دروغ و نزاع مداوم بپردازد. در طول تاریخ فرصت کمی برای لحظات انسانی و نفس درام وجود دارد.

اگر فقط یک یا دو سریال بود می گفتیم بله داستان داستان اینگونه است. اما تقریباً در 90 ٪ از سریال هایی که باید بکشید باید خیانت کنید باید چاقو ها را داشته باشید باید با یک نیش باز گریه کنید! چرا؟ از آنجا که فکر می کردیم فقط با درد و فریادها و فریادها است.

بگذارید بگویم بسیاری از سازندگان دیگر به دنبال “ساخت درام” نیستند آنها به دنبال “صورتحساب” هستند. یعنی هرچه صحنه مسابقه بیشتر باشد بیشتر فکر می کنند بیشتر قابل مشاهده هستند. اما در اینجا تفاوت بین درام و درام است. یکی قلب او را تکان می دهد دیگری فقط اعصاب را خرد می کند.

کلیشه ها به جای شخصیت

مشکل دیگر برای بسیاری از این آثار عدم توصیف واقعی و ملموس است. انواع مانند “مرد پایین با غیرت” “زن اغوا کننده” “خائن” و “پدر استبداد” بارها و بارها تکرار شده اند بدون اینکه سعی در ایجاد ابعاد جدید این ارقام داشته باشند. در نتیجه این سریال به احتمال زیاد کلیشه هایی را که فقط برای رانندگی درام استفاده می شود تولید مثل می کنند تا اینکه ما را درک کنیم.

سریال زخم با الهام از داستان مکبث شکسپیر این پتانسیل را داشت که به یک اثر درخشان تبدیل شود. اما آنچه در عمل می بینیم تصویری از دنیای ظالمانه و تاریک است که تنها قانون قدرت است. خشونت خیانت قتل و فریادها در اکثر صحنه ها وجود دارد و شخصیت ها حتی در لحظات عاشقانه به زبان خشونت صحبت می کنند.

روایت یا کابوس؟

نمونه دیگر این اتاق سری بذر است. یک کار گران قیمت و پرادا که سعی در ارائه تجربه متفاوتی از سریال سازی داشت. علیرغم تلاش های محترمانه به شکل شکل حوزه تاریخ آنقدر تاریک و تاریک است که کمتر از یک زندگی روزمره یا یک انسان معمولی یافت می شود. هنگامی که همه چیز پر از توهم مواد توطئه و شکست است مخاطب نه تنها بلکه پس از مدتی احساس غرق شدن و استرس می کند.

علیرغم موضوع حساس و ملتهب خود بیننده دوباره با موضوع حساس و ملتهب خود در برابر حجم سنگین هیجان خشونت و داستان های ضد سمی روبرو است. تأثیر این جو سنگین ضمن حفظ واقعیت موضوع نیز می تواند لحظات انسانی همدلی و حتی آزادی را به همراه داشته باشد.

اجتماعی یا شبه؟

هنگامی که به موقع سینمای اجتماعی ایران پر از فیلم هایی بود که واقعاً از جامعه بیرون آمدند درد داشت. اما حالا؟ بیشتر سریال ها فقط جامعه پذیری را انجام می دهند.

آنها تعدادی از مشکلات و آسیب های اجتماعی را بدون هیچ فرصتی برای تجزیه و تحلیل یا حل و فصل نشان می دهند. آنها فقط نشان می دهند که شما ادعا می کنید که چقدر نگران هستیم؟ اما آنقدر سطحی و شلوغ است که فقط یک خاطره بی معنی از آن است.

حرف آخر

سریال سازی در ایران – چه در تلویزیون و چه در سینمای خانگی – به این شجاعت نیاز دارد تا از فضای تلخ و بحران عبور کند. مردم ایران بیش از هر زمان دیگری به امید لبخند صلح و بشریت احتیاج دارند. برای نشان دادن واقعیت های سخت اگر بدون چشم انداز باشد فقط به ناامیدی منجر می شود.

وقت آن است که سریال ها به جای ساختن دنیایی پر از دروغ و دروغ به داستانهایی بروند که روابط انسانی عشق دوستی و حتی طنز باشد.

انتظار مخاطبان ایران از این سریال شاید بیش از چند بازیگر تحسین شده باشد نسخه خطی پر از صحنه های تکان دهنده و ویرایش. افراد این سریال کمی از فضای سنگین روزمره به نظر می رسند نه اینکه همان اضطراب را روی صفحه تجربه کنند.

دوام قلب مخاطب نه تنها بلند و بلند است.

پایان پیام