همه در «بازنده»، بازنده اند – یومیر
«بازنده» سریالی است که کم کم داستان را به جایی می رساند که مخاطب با خودش بگوید همه در این داستان بازنده هستند. زیرا نمایش سیاه جامعه بی هویت است.
به گزارش یومیر به نقل از یومیر سریال «بازنده» با هدف روایت داستانی جنایی و اجتماعی کلید خورد اما در عمل تنها تصویری سیاه و سرد از جامعه ای گمنام را به مخاطب ارائه می دهد. این اثر به جای انعکاس ارزش های فرهنگی و انسانی درگیر کلیشه های خشونت آمیز و داستانی بی هدف است. داستانی که به جای بررسی ابعاد پیچیده تر شخصیت ها و جامعه تنها به خشونت و رفتار انحرافی می پردازد و به نوعی خطرات این شیوه نمایش را نادیده می گیرد.
“بازنده” در محیطی پر از خیانت جنایت و طمع روایت می شود. شخصیت ها به جای ارتباط انسانی نماد بی اعتمادی و دشمنی هستند. خیانت در خانواده ها بیداد می کند: همسران خیانت می کنند برادران خواهران خود را قربانی می کنند و طمع مالی همه پیوندهای انسانی را از بین می برد. حتی پلیس به عنوان نماینده قانون و عدالت چهره ای خشن و غیرمنطقی به خود گرفته است تا جایی که اسرار را حل نمی کند بلکه آن را تیز می کند. چهره پلیس که باید نمادی از ایجاد امنیت باشد در این سریال بیشتر تصویر عقده ها و تلخی های دوران کودکی اوست که در جلسات و تصمیمات پلیسی او نمایان است.
تمرکز بیش از حد بر خشونت و صحنه های اغراق آمیز داستان را از مسیر اصلی منحرف کرده است. در یکی از قسمت های سریال سه قتل وحشتناک بدون هیچ دلیل روایی قانع کننده ای به تصویر کشیده می شود. این تاکید افراطی بر نمایش خشونت نه تنها از تاثیرگذاری داستان می کاهد بلکه مانع از همراهی مخاطب با روایت می شود.
از نظر روانشناسی چنین نمایش هایی می توانند بر رفتار مخاطب و نگرش اجتماعی تأثیر منفی بگذارند. به ویژه در جامعه ای که بحران هویت فرهنگی و اجتماعی رو به افزایش است به تصویر کشیدن این گونه رفتارها به صورت مستمر و بی دلیل می تواند موجب افزایش نارضایتی و بی اعتمادی مردم شود.
این سریال در بازنمایی فرهنگ ایرانی شکست خورده است. طراحی صحنه و طراحی داخلی بیشتر به سمت عناصر غربی گرایش دارد تا عناصر اصیل ایرانی. به عنوان مثال عدم وجود نمادهایی مانند قالی ایرانی در بسیاری از صحنه ها احساس بیگانگی و دوری از فرهنگ بومی را تقویت می کند. این عدم توجه به هویت فرهنگی یکی از ضعف های اساسی سریال است. در واقع نمایش هویت فرهنگی در آثار ایرانی نه تنها عنصری جذاب برای مخاطب داخلی است بلکه می تواند عامل مهمی در جذب مخاطب بین المللی نیز باشد.
با این حال «بازنده» توانسته از جنبه هایی نظر مخاطب را به خود جلب کند. تدوین دقیق و هوشمندانه باعث حفظ ریتم داستان و ایجاد حس تنش شده است. استفاده مناسب از جلوه های ویژه و برش های سریع تاثیرگذاری برخی صحنه ها را افزایش داده است. همچنین توانایی برخی بازیگران در ایفای نقش های پیچیده از نکات بارز این اثر است.
نورپردازی در برخی قسمت های سریال به تقویت حس تنش کمک کرده است اما گاهی اوقات با فضای کلی کار همخوانی ندارد. موسیقی متن در عین اینکه در بخش هایی مؤثر است در لحظات حساس تر به تنوع و عمق بیشتری نیاز دارد. پیشنهاد می شود موسیقی در سریال پیش رو به عنوان عنصری مکمل در رابطه با حال و هوای داستان و شخصیت ها مورد توجه قرار گیرد.
با وجود این کاستی ها «بازنده» نشان می دهد که صنعت سریال سازی ایران ظرفیت بالایی برای تولید آثار جنایی و معمایی جذاب دارد البته به شرطی که فیلمنامه نویسی عمیق تر شخصیت پردازی دقیق تر و احترام به فرهنگ بومی در اولویت قرار گیرد. در این راستا توجه به عمق روانی شخصیت ها و انگیزه های آنها می تواند به غنای اثر کمک کند و داستان را از سطحی نگری رها کند.
اگر گروه سازنده به جای تاکید بر شوک و خشونت در پروژه های بعدی روی روایتی قوی و هویت محور تمرکز کنند می توانند آثاری تولید کنند که نه تنها مخاطب داخلی بلکه توجه بین المللی را نیز به خود جلب کند.
انتهای پیام