ادبیات بوووووووووقی! – یومیر
چقدر این روزها دلتنگ پرویزخان دهداری هستیم. معلم اخلاق فوتبال ایران که به نظر می رسد با رفتنش اخلاق را با خود برده تا هرکسی بدون مزاحمت هرچه می خواهد بگوید.
به گزارش یومیر فریدون حسن در یادداشتی در روزنامه جوان نوشت: این روزها برای شنیدن حرف های تیم فوتبال باید مرتب بوق زد چون هیچ چیز سر جای خودش نیست! من در مورد فوتبال ایران صحبت می کنم هیچ چیزی در فوتبال ایران نیست که وضعیت این عرصه فاسد به اینجا کشیده نشود.
این روزها مثلاً در فوتبال ایران و فرهنگ و باشگاه های ورزشی ایران با عده ای طرف هستیم که با زبانی پوچ هر چه می خواهند می گویند و جالب اینجاست که هر چه حرف هایشان زننده تر و گستاخانه تر باشد. احترام و صمیمیت بیشتری دارند. جای تأسف است که این جماعت ها در جایی هستند که نباید باشند. مثلاً مدیرعامل هستند اما دهان باز می کنند و هر چه به ذهنشان می رسد می گویند. به عنوان مثال آنها سرمربی هستند اما چیزهایی می گویند که پیتبول ها می خواهند بگویند به اطراف نگاه می کنند تا زنان و بچه های اطرافیان آنها را نشنوند یا اینکه آنها بازیکن هستند و بی ادبی خود را به دامان خود برده اند. افراطی و کسی نیست که آنها را متوقف کند. همه آنها در جایی که امروز هستند اشتباه می کنند.
خب حالا میشه یکی پیدا کنه و بگه با این جماعت چیکار کنیم؟ گروهی که حتی کسانی که قرار است آنها را جریمه کنند و در مقابلشان بایستند از خودشان بدترند و جوری آنها را جریمه می کنند که به اربابان آسیبی نرسانند و عصبانی نشوند. پس با این گزارش باید فکر اساسی کرد که آیا این افراد اشتباه در فوتبال باید مودب باشند یا بیرون!
بله درست خوانده اید وقتی مدیرعامل باشگاهی شأن و جایگاه خود را نمی داند و حرف هایی می زند که نباید بگوید و جریمه ای هم برای او وجود ندارد فقط یک راه باقی می ماند و آن لگد زدن به اوست. بنابراین سایر مدیران عامل پاسخگو خواهند بود. البته روش آموزش و فرهنگ سازی هم همین است اما بعید به نظر می رسد. وقتی سرمربی که خودش باید الگو باشد می گوید چه می خواهد چاره ای جز اخراج او نیست تا بتواند بیرون برود و هر چقدر می خواهد فحش بدهد و این و آن را یک شی منفعل ببیند. و وقتی بازیکنی که اسمش تیم ملی است وقار و شرف پیراهن تیم ملی را نمی پوشد باید او را بیرون کرد تا بقیه یاد بگیرند که اگر آنلاین ملی پوش بودن نامشان را یدک می کشد. باید شأن این عنوان را حفظ کنند.
این روزها چقدر دلتنگ پرویزخان دهداری هستیم مردی که تا آن زمان دشمن شماره یک او دراویش محمود فکری و علیرضا بیرانوند بود و وقتی رفت زیر تابوتش غش کردند و گفتند معلم اخلاق رفته است. بله معلم اخلاق رفت و انگار اخلاق را با خودش برد تا شاهد فوتبالی باشیم که کوچک و بزرگ نه فرهنگ دارد و نه درک اجتماعی که حداقل حرمت جایگاه خود را حفظ کند و ما با کمبود رفتیم. اخلاق مردان در فوتبال با این چه کنیم؟
انتهای پیام