تهرانی های اصیل از کجا آمده اند؟

به گزارش یومیر عصر ایران نوشت: سبزه میدانم و مرد میانسال با یک رهگذر درگیر شدند که پس از پایان ماجرا مرد بدون اینکه مخاطبی داشته باشد با عصبانیت و گیج گفت: این شهرنشینان تهران را ویران می کنند. ! هرکی میبینی با لهجه حرف میزنه!”

از مردی که بوی بدی می داد دور می شوم. ماجرای برتری طلبی تهرانی و شهرستانی آرزوی قلبی او نیست. البته مهاجرت خودسرانه یکی از چالش های هر مرز و بومی است و باید با برنامه ریزی و برنامه ریزی انجام شود اما باز هم عده ای بدون اطلاع از پیشینه این شهر خود را تهرانی اصیل و بقیه را یک شهر می دانند اما می تواند جالب باشد. برای اینکه شما حداقل یکی دو مورد را بدانید. در موج مهاجرت جهانگرد فرانسوی جمعیت تهران را در زمان آقا محمدخان قاجار 15 هزار نفر تخمین زد. 13 سال بعد در 1810. جمعیت تهران بین 40000 تا 60000 نفر تخمین زده شد.

پس منصفانه است اگر بگویم ما همه شهرستانی هستیم و تمام بحث بعضی ها این است که پدربزرگ من زودتر از پدر شما به تهران آمده است و البته تهران را مردم شهرستانی آباد کرده اند. به برخی

اما بالاخره عده ای ساکنان اصلی تهران بودند و اولین نوشته ها درباره این افراد در «معجم البلدان» یاقوت حموی است. تهران روستایی در زیر زمین و اطراف رودخانه بود و وقتی مأمور از شهر برای گرفتن باج و خراج آمد همه به یکباره به زمین دویدند. باغ های سبز اطراف خانه ها نیز به استتار آنها کمک می کرد. وقتی افسر می رفت و خطر برطرف می شد از زمین بیرون می خزیدند و دوباره شروع به کشاورزی می کردند. بدون گاو و گاوآهن چون نمی دانستی وقتی اموال روی زمین پناه می گیرند چه بلایی سر آن ها می آید و مأمور حتماً آنها را برای جبران خسارت می برد.

اینجا تهران تهران است که همه می گویند بعدها با آمدن مردم از شهرهای دیگر شکل گرفت. حتی قبل از اینکه پایتخت شود ابتدا در سال 617 هجری قمری افراد تحصیل کرده و فرهیخته به روستای تهران مهاجرت کردند و منشأ آبادانی شدند. بعدها که آقامحمدخان قاجار آمد و تهران پایتخت شد و برای تقویت شهر جدید به همه تجارت ها و تجارت ها نیاز داشت موج های بعدی مهاجرت شروع شد و تهران کم کم به محلی برای استقبال از اقوام و فرهنگ های مختلف تبدیل شد و همه آنها پس از یک یا چند سال تهرانی شدند. دو نسل دیگر اورجینال هم هست!

مهرشاد کاظمی کارشناس تهران می گوید: «آقا محمدخان برای تحکیم پایه های سلطنت خود جمعی از بزرگان و نخبگان شیراز را به پایتخت جدید منتقل کرد و در اوایل دوره قاجاریه موج دیگری از مهاجرت داشتیم و هنرمندان شیرازی. و اصفهان از معمار نقاش و روزنامه نگار خانواده های سرشناس و باسواد فراهانی مانند قائم الکتاب به تهران آمدند و به تدریج صنعتگران و صنعتگران را از سراسر کشور کوچ کردند با تشویق شاه به پایتخت رفت و به مردم تهران پیوست.

تهرانی های اصیل از کجا آمده اند؟

به طور خلاصه نوازندگان معماران نجاران جواهرسازان و زرگرها بیشتر از شیراز و اصفهان دولتی و نظامی بیشتر از مازندران تبریز و ایروان کاتبان و میرزابنوی ها از تفرشی ها ساختمان سازان و کارخانه ها از اردبیلی ناشران و چاپخانه خوانساری ها تاجر بودند. صنعتگران درینیس نامدامالی لوله کشی نطنزی ها معماری و ساختمان شعر بافی و قنات سازی یزدی ها سلمانی گیلانی ها آساری های خوزستانی لحاف کاری و عایق حرارتی مازندرانی ها قالی و قالی کرمانی ها چاقوسازی. و این تنها بخشی از مشاغل ایجاد شده با حضور مهاجران شهرستانی است. در تهران شروع شد و رشد کرد.

نباید فراموش کرد که تهرانی ها لهجه داشتند و این بی لهجه ای که مایه مباهات بسیاری از مردم است از یک شهر دیگر سرچشمه می گرفت; اهل قلم و کباط از تفرش آمدند و فیلمنامه را از دربار کشور آوردند و معدود تهرانی های اصیل واقعی که از موج بیماری های واگیردار و مهاجر به جا مانده بودند کم کم زبان گفتاری خود را به نگارش رسمی نزدیک کردند. بگذارید این داستان را با بیتی از شعری از ملاصهری تهرانی به گویش اصلی تهرانی به پایان برسانم: «زفل را و که اگر جرأت کنی جا نمی شود تا نو شود…». دهانت را باز کن اگر می خواهی شاد باشی مرغ تا شب را نبیند به لانه نمی رود.

انتهای پیام