بیماری های مرموز برخی از دیکتاتورهای مشهور تاریخ؛ از پارانویا تا سیفلیس

به گزارش یومیر به گزارش روزیاتو تاریخ مملو از چهره های سرشناسی است که در اعمال ظالمانه آنها آثاری از بیماری ها و ناهنجاری های جسمی و روحی دیده می شود. برخی از مورخان معتقدند که این بیماری ها به نوعی خشم و رفتار بد آنها را برانگیخته است. اگرچه بیماری نمی تواند بهانه ای برای جنایات و ظلم باشد اما درک این جنبه های جسمی و روانی می تواند تاریکی شخصیت برخی از این افراد را روشن کند.

ولادیمیر لنین

ولادیمیر لنین رهبر انقلاب روسیه از عفونت سیفلیس رنج می برد. بیماری که به گفته مورخان پس از ملاقات با شخصی در پاریس به آن مبتلا شد. او در اواخر عمرش با مشکلات عصبی متعددی از جمله تشنج توهم و بی خوابی دست و پنجه نرم کرد. برخی معتقدند این بیماری در راندن و رفتار ظالمانه او مؤثر بوده است.

ژوزف استالین

جوزف استالین رهبر شوروی در اواخر عمرش چندین بار دچار سکته مغزی و حمله قلبی شد که به تدریج بر ترس و سوء ظن او افزوده شد. دکتر او در یادداشت های خود ذکر کرده است که استالین مبتلا به تصلب شرایین است. وضعیتی که باعث سفت شدن عروق مغز شده و ممکن است توانایی او را در تشخیص دوست از دشمن کاهش داده باشد.

ناپلئون بناپارت

ناپلئون بناپارت امپراطور معروف فرانسه به سن پترزبورگ تبعید شد. جزیره هلن و پس از شکست در نبرد واترلو در آنجا درگذشت. شایعه شده بود که او با آرسنیک مسموم شده است اما تحقیقات مدرن نشان می دهد که او سرطان معده داشته است. بیماری که باعث ضعف شدید جسمانی و کاهش وزن در سال های آخر عمرش شد.

مائو تسه تونگ

بنیانگذار جمهوری خلق چین مائو تسه تونگ از مشکلات سلامتی و بهداشت شخصی ضعیف رنج می برد. او به ندرت مسواک می زد و حمام می کرد که منجر به آبسه و حفره می شد. او همچنین از بیماری های مزمن تنفسی و قلبی رنج می برد و در سال 1974 تشخیص داده شد که مبتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) است که در نهایت باعث ناتوانی در تکلم و مرگ او شد.

هنری هشتم

پادشاه انگلستان هنری هشتم در جوانی مردی محبوب بود اما در اواخر عمر خود به فرمانروایی جسور سلطه گر و مستبد تبدیل شد. برخی از مورخان می گویند که او پس از یک تصادف اسب دوانی دچار آسیب مغزی شد و این باعث شد که عصبانیت و سادیسم او تشدید شود. او همچنین از زخم های دردناک ساق پا رنج می برد که با روش های دردناکی مانند سوزاندن درمان می شد.

آدولف هیتلر

در مورد وضعیت جسمانی آدولف هیتلر نیز نظریه های مختلفی وجود دارد. گفته می شود از سال 1933 همزمان با روی کار آمدن وی به بیماری پارکینسون مبتلا شد که منجر به لرزش دست و تغییرات رفتاری او شد. اختلالات عصبی پارکینسون ممکن است در تصمیمات نظامی ضعیف او در طول جنگ جهانی دوم نقش داشته باشد.

ژولیوس سزار

ژولیوس سزار رهبر امپراتوری روم با نارسایی مغزی و کم خونی دست و پنجه نرم می کرد. در دوران سربازی چندین بار بیهوش شد. تحقیقات جدید نشان می دهد که این مشکلات ممکن است به دلیل سکته های متعدد باشد.

ریچارد سوم

ریچارد سوم پادشاه انگلستان اسکولیوز داشت. وضعیتی که باعث انحراف ستون فقرات او شد. اگرچه او توانسته بود ناتوانی خود را از مردم پنهان کند اما این بیماری به میزان قابل توجهی از محبوبیت او کاسته و در نهایت منجر به سقوط او شد.

فرانسیسکو فرانکو

فرانسیسکو فرانکو دیکتاتور اسپانیا در آخرین سال های زندگی خود از بیماری پارکینسون و زخم معده رنج می برد. او با کاهش قدرت بدنی به تدریج از خشونت و شدت خود کاسته و اجازه داد تا اصلاحاتی در کشور انجام شود.

فردیناند مارکوس

فردیناند مارکوس دیکتاتور فیلیپین از بیماری لوپوس رنج می برد که در اوایل دهه 1980 نیاز به پیوند کلیه داشت. این بیماری شدید همسرش را بر آن داشت تا به او در اداره کشور کمک کند. در نهایت حکومت آنها سقوط کرد و مارکوس در تبعید مرد.

چیانگ کای شک

چیانگ کای شک رهبر سابق جمهوری چین در دوران پیری از بی اختیاری ادرار رنج می برد. برای جلوگیری از خجالت او تا زمانی که دیگران جلسه را ترک کنند روی صندلی می ماند. این وضعیت از اطرافیانش مخفی ماند تا سالها بعد در کتابی فاش شد.

ایوان وحشتناک

ایوان چهارم تزار روسیه معروف به ایوان مخوف به ظلم و پارانویا معروف بود. شدت این حملات به حدی بود که او حتی پسرش را که تنها وارث او بود کشت. برخی از مورخان می گویند که آرتروز شدید و داروهایی که او مصرف می کرد مانند آرسنیک و جیوه ممکن است خشم و حالت روحی او را افزایش داده باشد.

انتهای پیام