اعتراض به داور در فوتبال ایران؛ واقعیت یا بهانه جویی؟

به گفته یومیر هانیه محمدی در یادداشتی نوشت صحنه ای مشهور برای همه هواداران فوتبال ایران. صدای سوت داور بازیکنی با کفر دستان خود را بلند می کند و در چند ثانیه هم تیمی ها مربیان و حتی کادر فنی پاسخ می دهند. قاضی بی تفاوت تصمیم خود را اعلام می کند در حالی که تیم مخالف گاهی اوقات با لبخند گاهی صحنه را می بیند. در فوتبال ایران نه تنها واکنشی به اعتراض به داور است بلکه به یک عادت تبدیل شده است. اما آیا این اعتراضات تلاشی برای انجام عدالت یا فقط بهانه ای برای توجیه شکست ها است؟

فرهنگ نارضایتی ؛ یک پدیده منحصر به فرد برای ایران؟

اعتراض داوران مختص فوتبال ایران نیست. در لیگ برتر انگلیس لالیگا و سایر لیگ های معتبر در جهان بازیکنان و مربیان بارها و بارها نسبت به تصمیمات داور اعتراض کرده اند. اما در فوتبال ایران شدت و تکرار این اعتراضات بیش از یک واکنش فوری است و به نظر می رسد ریشه در بی اعتمادی عمیق تر دارد.

علیرغم چهره های بین المللی مانند Alireza Foghani قضات ایران همیشه تحت فشار و انتقاد بوده اند. مربی بازیکنان و حتی رهبران باشگاه داوران مداوم را علت از دست دادن امتیاز می دانند. رسانه ها همچنین این امر را تقویت کرده اند و تجزیه و تحلیل پس از بازی ها بیشتر از تیم های تیم ها به داوری داوری ها بیشتر است.

نتیجه این وضعیت چیست؟ ایجاد فرهنگی که اعتراض قاضی نه تنها یک واکنش طبیعی بلکه یک استراتژی است. راهی برای فشار دادن داور تغییر جریان بازی و در بعضی موارد از ضبط خطاهای فنی فرار می کند.

اعتراض به عنوان یک تاکتیک

برای برخی از تیم ها داور به بخشی از تاکتیک های بازی تبدیل شده است. مربیان از این نمایشنامه برای ایجاد حس “دیگران در برابر ما” در بازیکنان خود استفاده می کنند و بازیکنان باتجربه می دانند که فشار جمعی به داور ممکن است در تصمیم گیری های آینده مردد باشد. هواداران همچنین با ربودن داور و ایجاد فضایی که هرگونه تصمیم بحث برانگیز را به یک بحث و جدال تبدیل می کند فشار را افزایش می دهد.

این رویکرد نه تنها برای لیگ ما است بلکه میزان اعتراضات در لیگ ایران نیز نشان می دهد که بسیاری از مربیان و بازیکنان بیشتر به جای تمرکز بر عملکرد خود بیشتر در داوران شرکت می کنند.

اعتراض یا فرار مسئولیت؟

البته فوتبال ایران در برابر داور امن نبوده است. عدم وجود فن آوری های کمک کننده که تصمیم گیری را برای قضات دشوار کرده و گاهی اوقات خطاهای تأثیرگذار رخ می دهد. اما آیا این اشتباهات به اندازه کافی برای توجیه چنین موجی از اعتراضات مهم است؟ یا فرهنگ اعتراض به داور صرفاً راهی آسان برای پوشش مشکلات عمیق تر مانند ضعف تاکتیکی عدم کیفیت در سرباز یا ضعف جسمی بازیکنان است؟

هنگامی که پرسپولیس در یک مسابقه مهم مقابل سپاهان شکست خورد مربی به جای مراجعه به گزینه های از دست رفته تیمش در مورد داور صحبت کرد. یا هنگامی که استقلال در خانه از دست داد کاپیتان قاضی را متهم کرد در حالی که خطاهای دفاعی آشکار منجر به هدف شد. این یک الگوی تکراری است: قاضی را برای فرار از مسئولیت گناه کنید.

تأثیر این فرهنگ بر فوتبال ایران

این جو بی اعتمادی و اعتراض مداوم عواقب جدی دارد. اول این اعتبار فوتبال ایران را تضعیف می کند. هنگامی که هر بازی به قضاوت بحث و جدال پایان می یابد توجه از کیفیت فوتبال به سؤالات حاشیه ای هدایت می شود و هواداران معتقدند که نتایج مبتنی بر مهارت های تیمی است اما به دلیل ارزیابی های نادرست.

ثانیا این شرایط فشار زیادی به داوران وارد می کند. قضات می دانند که هر تصمیم می تواند به بحث و گفتگو در رسانه ها و حملات باشگاه تبدیل شود بنابراین گاهی اوقات تصمیمات محافظه کارانه به جای حکم مهم می گیرند. این منجر به ارزیابی های ناپایدار و غیرمسئولانه می شود.

سوم این تأثیر منفی بر ذهن بازیکنان دارد. آنها به جای تمرکز بر بهبود عملکرد خود یاد می گیرند که اشتباهات گناه خود را توجیه کنند. این نگرش هنگام انتقال بازیکنان ایرانی به لیگ های خارجی که در آن اعتراضات مداوم قابل قبول نیست و حرفه ای بودن از اهمیت بیشتری برخوردار است مشکل ساز می شود.

راه حل چیست؟

بنابراین چگونه این فرهنگ می تواند تغییر کند؟ Varage می تواند تا حدی میزان خطای قضایی را کاهش دهد. قضات نیز به حمایت بیشتری احتیاج دارند. بهبود برنامه های ورزشی افزایش آمادگی جسمانی آنها و بهبود اعتماد به نفس آنها در زمینه اعتراض می تواند کمک کند. فدراسیون فوتبال ایران همچنین باید قوانین محکم تری را در برابر اعتراضات افراطی اعمال کند و این رفتار را با محرومیت جدی تر کنترل کند.

اما راه حل نهایی در جای دیگر است. مربی کلوپ ها و رسانه ها باید بر تجزیه و تحلیل فنی بازی ها تمرکز کنند نه فقط اشتباهات داوران. بازیکنان و مربیان باید مسئولیت بیشتری داشته باشند. فوتبال ورزشی غیرقابل پیش بینی است. تصمیمات داوری گاهی اوقات برای تیم ها مضر خواهد بود اما تیم های بزرگ با افزایش کیفیت و تمرکز آنها تأثیر پیشرفت را کاهش می دهند. تا زمانی که این نگرش تغییر نکند فوتبال ایران همچنان چرخه اعتراض و بحث و جدال خواهد بود و هرگونه پیشرفت فنی تحت برچسب “قاضی” فراموش می شود.

*بازتولید سایر محتوای رسانه ای در ISNA تأیید محتوای آن نیست و فقط برای توجه مخاطب است.

پایان پیام