اثرات نوردرمانی بر افسردگی – یومیر

به گزارش یومیر نور درمانی روشی که در آن نور طبیعی خورشید با نوری مصنوعی شبیه سازی می شود مدت هاست برای افراد مبتلا به «اختلال عاطفی فصلی» توصیه می شود. این نوع اختلال نوعی افسردگی است که می تواند انرژی افراد را از بین ببرد یا برنامه خواب آن ها را تحت تأثیر قرار دهد و معمولا در ماه های تاریک زمستان رخ می دهد.

با این حال یافته های جدید نشان می دهد که نور درمانی می تواند برای بیماران مبتلا به افسردگی غیرفصلی نیز مفید باشد.

متخصصان می گویند با توجه به اینکه ۵۰ درصد از بیماران افسردگی به درمان های اولیه پاسخ نمی دهند این روش می تواند به عنوان یک درمان مقدماتی و ارزان تر عمل کند.

متخصصان در دانشگاه های برزیل برای این تحقیق نزدیک به ۸۶۰ بیمار را که بین سال های ۲۰۰۵ تا ۲۰۲۴ توسط طیف های مختلف نوری مورد درمان قرار گرفته بودند مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند.

پژوهشگران در طول مطالعه متوجه شدند که علائم افسردگی در نزدیک به ۴۰ درصد از بیماران تحت نور درمانی کاهش می یابد. این بررسی همچنین نشان داد که بیماران خود نیز مستقل از نظر متخصصان نتایج مثبتی را مشاهده کرده اند.

به گزارش یورونیوز «آرتور منگاز د آلمیدا» –  دانشجوی پزشکی در دانشگاه فدرال ماتو گروسو برزیل و نویسنده اصلی این مطالعه – گفت: تجزیه و تحلیل ما نشان داد که مدت درمان یک هفته می تواند به اندازه شش هفته موثر باشد.

وی اضافه کرد: با این حال این یافته به تحقیقات بیشتری برای درک بهتر رابطه زمان و پاسخ در درمان با نور روشن نیاز دارد.

متخصصان دقیقا نمی دانند که چرا نور بر خلق و خو تأثیر می گذارد. آنان بر اساس مطالعاتی که بر موش ها انجام گرفته تصور می کنند وقتی نور از چشم عبور می کند به عنوان محرک برای بخش هایی از مغز عمل کرده و خلق و خو ریتم شبانه روزی یا ساعت داخلی بدن را تنظیم می کند.

منگاز د آلمیدا گفت: از آنجا که نشان داده شده است نور درمانی هم برای اختلال عاطفی فصلی و هم اختلالات افسردگی غیر فصلی مفید است ممکن است سازوکارهای مشابهی وجود داشته باشد.

او همچنین تاکید کرد که نور مصنوعی معمولی مانند یک لامپ خورشیدی رایج ممکن است به اندازه کافی قوی نباشد تا خلق و خوی افراد را تنظیم کند. کارشناسان نور با قدرت ۵ تا ۱۰ هزار لوکس واحد شدت نوری که چشم انسان می گیرد را به عنوان معیار برای درمان نوری در نظر می گیرند.

نتایج تحقیقات تازه در نشریه علمی «JAMA Psychiatry» منتشر شده است.

انتهای پیام