در بند خاطرات گمشده؛ سفری در دنیای پیچیده آلزایمر
زندگی با آلزایمر یک سفر دشوار و چالش برانگیز برای بیماران و خانواده هایشان است. به این ترتیب یادآوری خاطرات شیرین و مواجهه با فراموشی دردناک حس عمیق تنهایی و اضطراب را به همراه دارد. این گزارش چالش های زندگی روزمره با آلزایمر را بررسی می کند و نکات مهمی را برای کمک به خانواده ها و مراقبان ارائه می دهد تا با همدلی حمایت و درک عمیق تر از این بیماری زندگی عزیزانشان را روشن کنند.
به گزارش یومیر به نقل از ایرنا چشمانش با رنگ آبی روشن به دوردست ها خیره شده بود. انگار دنبال چیزی می گشتند که دیگر به خاطر نداشتند. صدای بلند خنده اش که روزی در این خانه طنین انداز می شد حالا تبدیل به یک نت محو شده است. مادرم زنی که همیشه زندگی را با تعجب و خنده در آغوش می کشید اکنون در دنیای خودش گم شده است. هر روز که به خانه می آیم به امید دیدن دوباره دختر شاد و بازیگوش وارد خانه می شوم. اما در عوض با زنی آشنا می شوم که زندگی اش به زنجیره ای از خاطرات و فراموشی ها تبدیل شده است.
زندگی با آلزایمر یک سفر چالش برانگیز است به ویژه برای خانواده ها. سفری که هر روز با نوسانات غیرقابل پیش بینی مواجه می شویم. از لحظه هایی که به یاد می آورد و لبخند می زند تا کسانی که فقط با نگاه سرد و خالی اش واکنش نشان می دهد. این داستان داستان مبارزه عشق و تلاش برای درک بیماری است که آرام آرام هویت افراد را از درون تحت الشعاع قرار می دهد.
تجربیات افراد مبتلا به آلزایمر
بسیاری از افراد مبتلا به آلزایمر در ابتدا متوجه نمی شوند که مشکل جدی دارند. برای آنها به نظر می رسد که زندگی به روال عادی خود ادامه می دهد تا زمانی که با چالش فراموشی و گم شدن در جزئیات روزانه روبرو شوند. علی مرد 65 ساله ای که اخیراً به آلزایمر مبتلا شده است می گوید: «گاهی اوقات خودم را در آینه نگاه می کنم و نمی دانم این من هستم یا سایه ای از من.
برای افراد مبتلا به این بیماری احساس تنهایی و درماندگی می تواند عمیق باشد. مرضیه زنی 70 ساله می گوید: «بعضی روزها احساس می کنم همه دنیا علیه من هستند. می دانم خانواده ام در کنارم هستند اما گاهی در دنیای خودم گم می شوم.
چالش های خانواده ها
خانواده ها به عنوان اولین و نزدیک ترین حامیان بیماران آلزایمر با چالش های زیادی روبرو هستند. احساس سرخوردگی و سردرگمی به سرعت در بین اعضای خانواده گسترش یافت. شاهرخ پسر 40 ساله ای که از مادرش مراقبت می کند می گوید: “هر روز باید سخت بجنگم که مادرم را از دست می دهم. گاهی اوقات نمی دانم چه بگویم یا چه کار کنم.”
احساس گناه چالش بزرگ دیگری است. اعضای خانواده اغلب احساس می کنند که نتوانسته اند حمایت کافی از عزیزان خود ارائه دهند. نسرین دختر یکی از بیماران می گوید: همیشه فکر می کنم می توانستم بیشتر کمک کنم یا نه؟ آیا اگر بیشتر با او بودم می توانستم او را از این بیماری نجات دهم؟
زندگی با آلزایمر؛ تجربه ای از انزوا اضطراب و تغییرات ناگهانی
بیماری آلزایمر از آن دسته بیماری هایی است که به تدریج با زوال عقل و اختلالات شناختی شروع می شود و به مرور زمان ایجاد می شود. دکتر امین رفیعی پور کارشناس روانشناسی سلامت در تشریح چالش های پیش روی افراد مبتلا به آلزایمر و خانواده هایشان به برخی از مسائل و تغییرات کلیدی که بیماران و مراقبان با آن مواجه هستند اشاره می کند.
شروع بیماری و مشکلات روانی:
رفیعی پور خاطرنشان می کند: افراد مبتلا به آلزایمر در مراحل اولیه اغلب با مشکلاتی مانند از دست دادن زمان یا مکان فراموشی چیزها و حتی ناتوانی در تفکر انتزاعی مواجه می شوند. با گذشت زمان تغییرات شخصیتی رخ می دهد و این تغییرات بر سلامت روانی بیماران و تعامل آنها با دیگران تأثیر منفی می گذارد. وی می گوید: بیماران آلزایمر به تدریج دچار اختلال حافظه کوتاه مدت می شوند و این علائم به مرور زمان بروز می کند و بسیاری از آنها به دلیل بی توجهی به محیط علاقه و انگیزه خود را از دست می دهند.
کاهش تعاملات اجتماعی و انزوا:
رفیعی پور توضیح می دهد که یکی از بزرگترین چالش های بیماران کناره گیری اجتماعی است. این افراد به تدریج از دوستان و خانواده فاصله می گیرند و نوعی انزوای عاطفی را تجربه می کنند. این بی تفاوتی می تواند منجر به نگرانی و سردرگمی اعضای خانواده شود که ممکن است فکر کنند بیمار به طور ناگهانی تغییر کرده است و دیگر به زندگی یا اطرافیان خود علاقه ای ندارد.
ترس و بدگمانی:
در ادامه معاون آموزشی و پژوهشی سازمان نظام مشاوره و روانشناسی کشور به علائم اضطراب و بدگمانی که اغلب در بیماران آلزایمری مشاهده می شود اشاره می کند و می گوید این افراد به دلیل عدم اعتماد به نفس دائماً احساس اضطراب می کنند. به یاد آنها ناتوانی در انجام کارهای ساده مانند رانندگی با ماشین یا انجام کارهای خانه آنها را بیشتر مضطرب می کند. علاوه بر این سوء ظن به اطرافیان افزایش می یابد. بسیاری از بیماران مشکوک هستند که اقوام در حال سرقت چیزهایی هستند یا اطلاعات مهمی از آنها مخفی می شود و این سوء ظن می تواند روابط خانوادگی را به چالش بکشد.
تغییرات شخصیتی و سردرگمی خانواده:
یکی از مشکلات مهمی که خانواده ها با آن مواجه هستند تغییرات شدید شخصیت بیمار است. رفیعی پور می گوید: فردی که تا دیروز برون گرا شاد و اجتماعی بود ناگهان تبدیل به فردی آرام پرخاشگر یا سرد می شود این تغییرات برای خانواده بسیار گیج کننده است و اغلب نمی دانند چگونه با این رفتار جدید کنار بیایند. سردرگمی و ناتوانی در انطباق با تغییرات شخصیتی بیمار یکی از بزرگترین چالش های خانواده هاست.
مشکلات روزمره و نیاز به مراقبت ویژه:
یکی دیگر از مشکلاتی که رفیعی پور به آن اشاره می کند مشکلاتی است که بیماران در انجام کارهای روزمره با آن مواجه هستند. گم شدن در خیابان فراموشی آدرس یا جزئیات مهم و حتی مشکل در به خاطر سپردن نام افراد نزدیکتان به مرور زمان نیاز بیمار به مراقبت ویژه را افزایش می دهد. این مشکل نه تنها بر بیمار فشار وارد می کند بلکه خانواده ها را درگیر مسئولیت های سنگین تری می کند و اضطراب بیشتری را به دنبال دارد.
چگونه از سلامت روان خود و فرد مبتلا به آلزایمر مراقبت کنیم؟
بیماری آلزایمر چالش های زیادی را برای بیماران و خانواده هایشان ایجاد می کند و رفیعی پور به نکات کلیدی در مورد این چالش ها و راهکارهای کاهش استرس برای بیماران آلزایمر و مراقبان آنها اشاره می کند.
پذیرش بیماری به عنوان اولین قدم:
رفیعی پور تاکید می کند اولین و مهمترین قدم در کاهش استرس پذیرش بیماری است. او توضیح می دهد: «وقتی خانواده ها و مراقبان بیماری آلزایمر را بپذیرند و بپذیرند که یک وضعیت طبیعی است بسیاری از مشکلات عاطفی و ارتباطی کاهش می یابد. بیمار با توجه به شرایط خاص خود ممکن است رفتارهایی مانند فراموشی یا تغییرات شخصیتی داشته باشد. اما با پذیرش این رفتارها دیگر از آنها ناراحت نمی شویم و خود را درگیر بیمار نمی کنیم».
از درگیری و بحث مستقیم بپرهیزید:
توصیه دیگر رفیعی پور پرهیز از بحث و چالش بی مورد با بیماران آلزایمر است. “گاهی اوقات ممکن است بیمار زمان یا مکان نامناسبی را بیان کند یا خاطره ای اشتباه را به خاطر بیاورد. در این مواقع نباید از او انتقاد کنیم. گفتن جملاتی مانند “تو اشتباه می کنی” یا “نمی فهمی” می تواند استرس بیمار را افزایش دهد و بهتر است با همدلی کنار بیایید و با آرامش او را در مسیر درست هدایت کنید.
حفظ ارتباطات عاطفی:
به گفته رفیعی پور یکی از راه های مهم برای حفظ سلامت روانی بیماران و نزدیکان حفظ ارتباطات عاطفی است. او می گوید: سعی کنید با وجود بیماری همان ارتباط عاطفی قدیمی را با بیمار حفظ کنید. حتی اگر بیمار برخی از جزئیات را فراموش کند یا دچار اختلال شخصیت باشد نباید از او فاصله بگیرید. این ارتباطات عاطفی می تواند وضعیت روانی بیمار را بهبود بخشد و او را از تنهایی نجات دهد».
او تاکید می کند که اقوام نیز اغلب دچار استرس شدید و فشار روانی می شوند. این افراد نیاز به حمایت عاطفی و روانی دارند. استفاده از مشاوره روانشناسی گروه های حمایتی و ارتباط با سایر خانواده هایی که تجربه مشابهی دارند می تواند در کاهش این فشار موثر باشد.
مدیریت تغییر رفتار:
رئیس گروه روانشناسی انجمن پزشکی ورزشی خاطرنشان می کند: برخی از بیماران دچار تغییرات رفتاری مانند پرخاشگری یا بی تفاوتی می شوند. وی توصیه می کند: باید بدانیم که این رفتار بخشی از بیماری است با این درک بهتر می توانیم بیماران را مدیریت کنیم و از درگیر شدن در رفتارهای منفی آنها پرهیز کنیم همچنین ایجاد محیطی آرام و بدون استرس می تواند به کاهش پرخاشگری و اضطراب بیمار کمک کند. “
تقسیم وظایف مراقبت: تقسیم مسئولیت
یکی از بزرگترین چالش ها در خانواده های مبتلا به آلزایمر بار مراقبت است. رفیعی پور با بیان اینکه مراقبت از بیمار آلزایمری نباید تنها به عهده یک فرد باشد می گوید: این فشار می تواند سلامت روحی و جسمی مراقب را به خطر بیندازد مهم این است که همه اعضای خانواده در این مسئولیت سهیم باشند و در صورت لزوم به دنبال آن باشند. کمک از بستگان حرفه ای و سیستم های پشتیبانی خارجی.”
استفاده از منابع حمایتی و تفریحی:
او همچنین به اهمیت منابع تفریحی و حمایتی طراحی شده برای بیماران آلزایمر اشاره می کند. وی ادامه داد: استفاده از مراکزی که خدمات درمانی و تفریحی ارائه می دهند هم می تواند به بیمار کمک کند و هم بار مراقبت را از دوش خانواده بردارد.
انتهای پیام