تاثیر حفظ «حریم خصوصی» بر رشد روانی و شخصیتی فرزندان

رعایت حریم خصوصی افراد در دوران رشد برای اعتماد به نفس عزت نفس و خودپنداره فرد اهمیت زیادی دارد. حفظ حریم خصوصی و فضاهای خصوصی برای کودکان نیز تاثیر زیادی بر سلامت روان آنها در آینده خواهد داشت.
حمید فرزادی روانشناس و مشاور خانواده در گفت وگو با یومیر. وی در خصوص نیاز فرزندان به حریم خصوصی در خانواده تصریح کرد: در مورد نیاز یا عدم نیاز فرزندان به حریم خصوصی ابتدا باید تعریفی از حریم خصوصی داشته باشیم. حریم خصوصی به معنای فضای شخصی با اختیار و توانایی حفظ رازداری یا محرمانه بودن امور مربوط به یک شخص است. افراد در دوره های مختلف زندگی به یک فضا یا حوزه اقتدار نیاز دارند که حریم خصوصی شخصی باشد.
وی ادامه داد: حریم خصوصی را می توان در رفتار و عاملیت یا رفتار عاطفی عاطفی و شناختی یا به عبارتی طرز فکر فرد بررسی کرد. بنابراین افراد در حوزه های مختلف می توانند حریم خصوصی یا مرزی مرتبط با خودشان داشته باشند که دامنه های مختلفی را در بر می گیرد و مجموعه ای از محدودیت ها را می توان کنترل کرد.
حریم خصوصی دوران کودکی واکسنی در برابر مشکلات عاطفی و روانی
این روانشناس تاثیر حریم خصوصی در رشد روانی و شخصیتی کودکان را بسیار مهم خواند و گفت: شکل گیری و تقویت اعتماد به نفس به معنای خودپذیری است. همچنین عزت نفس به معنای احترام به خود به عنوان فردی که دارای احترام است و عزت نفس به معنای تصوری است که شخص در مورد خود دارد. چقدر توانمند یا مستقل هستم یا برعکس.
فرزادی افزود: زمانی که این عزت نفس خودپنداره و اعتماد به نفس آسیب ببیند ممکن است تا سال ها فرد دچار اضطراب افسردگی یا حتی اختلالات شخصیتی شود. وقتی حریم خصوصی کودکان محفوظ است به معنای حفاظت و واکسیناسیون است تا فرد در آینده کمتر دچار مشکلات عاطفی و روانی شود.
وی همچنین با اشاره به اینکه روش های حفاظت از حریم خصوصی در سنین مختلف کاربردهای مختلفی را شامل می شود خاطرنشان کرد: به عنوان مثال کودک چهار یا پنج ساله می تواند از دوستش بخواهد رنگ پیراهنش را انتخاب کند یا کدام اسباب بازی را بردارد و با او بازی کند. کدام غذا را بیشتر دوست دارد و بیشتر استفاده می کند. وقتی به کودک اجازه می دهیم رنگ لباسش را انتخاب کند یا به او اجازه می دهیم تا نوع اسباب بازی (مناسب گروه سنی خود) را انتخاب کند این یعنی داشتن حریم خصوصی برای کودکی در این سن.
این روانشناس خانواده در ادامه تصریح کرد: والدین نباید کاوش های بیمارگونه داشته باشند و بر احساسات و عواطف کودک پافشاری کنند. بنا به دلایلی اگر احساس ناراحتی می کند یا احساس عاطفی دارد که در آن لحظه نمی خواهد در مورد آن صحبت کند باید اجازه داد که در مورد احساس و احساس خود مهار شود. کودکان باید این فرصت را داشته باشند که در مورد احساسات رفتار و تصمیمات یا حتی افکار خود صحبت کنند. اما نباید آنها را تشویق کرد که مثلاً نظر خود را در مورد عمه یا عمه خود بیان کنند این کار باعث انتقال فشار روانی به کودک می شود.
مرز بین حریم خصوصی و رفتار مضر
وی شرایط و زمان نادیده گرفتن حریم کودک یا کودکان را تشریح کرد و گفت: حریم خصوصی هم برای کودکان و هم برای بزرگسالان دارای حدود و حدودی است به این معنا که یک فرد بزرگسال نمی تواند یک سری رفتارها را انجام دهد که نافی در جای خودش است. . وقتی فردی خارج از مرزها حرکت می کند دیگر حریم خصوصی نیست بلکه شکستن مرزها است. در مورد کودکان این مشکل جدی تر است به عنوان مثال ممکن است کودک از وسیله ای استفاده کند که مضر است. این جایی است که خانواده وارد می شود. رفتاری که بر زندگی فرد و دیگران تأثیر می گذارد و به آن آسیب می رساند دیگر حریم خصوصی نیست. بنابراین باید به دقت در نظر گرفت که آیا انتخاب فرد به عنوان حریم خصوصی باعث آسیب روانی یا رفتاری به او و دیگران می شود یا خیر که در این صورت والدین مجاز هستند حریم خصوصی را نادیده گرفته و از طریق گفتگو آن را برای فرزندان توضیح دهند.
انتهای پیام