چرنوبیل، کتمان حقیقت – یومیر

به گزارش یومیر، این روزنامه اعتماد وی نوشت: در گزارش این روزنامه که در همین روز در سال 86 منتشر شد، به 18 مصدوم اشاره شده بود که این مجروحان وضعیت جسمانی خوبی ندارند، این عدد 18 عددی غیر واقعی بوده و عمدا برای دروغگویی به مردم جعل شده است.

در همان روزی که این گزارش در روزنامه پراودا منتشر شد، یک گزارش اداری به کرملین برای دبیرکل ارسال شد که در آن تعداد پذیرش ها 1882 نفر (24 نفر در وضعیت بحرانی) بود. در گزارش اداری آمده است که 64 نفر از این 240 بیمار در وضعیت وخیم قرار دارند. گورباچف ​​که تازه کار خود را شروع کرده بود و از همان ابتدا دائماً شعارهایی مانند حقیقت و شفافیت سر می داد، تصمیم گرفت از پایبندی به شعارهای خود برای اطلاع رسانی درباره چرنوبیل صرف نظر کند. او بین دو «شعارهای زیبا» و «عمل به این شعارها» گیر کرد و مانند رهبران شوروی سابق، اولی را انتخاب کرد. او حتی به غیر از روال معمول خود به محل حادثه نرفت و از مجروحان عیادت نکرد. او در مسکو ماند و دولت خود را بسیج کرد تا ابعاد واقعی فاجعه را پنهان کند.

به قول ویکتور شبستین، «او که قبلاً وعده شفافیت داده بود، هیچ تلاش جدی برای روشن شدن حادثه چرنوبیل انجام نداد و در عوض با کمک دیگر رهبران کرملین، مردم و جهان خارج را از حقیقت غافل کرد». گورباچف ​​تا ۱۸ روز پس از حادثه در این مورد صحبت نکرد و زمانی که تصمیم گرفت صحبت کند، سخنانش کسل کننده و کلیشه ای بود. گفت مصیبت بزرگی بر سر ما آمده است. اما اطلاعات گمراه‌کننده‌ای درباره آمار تلفات و تلاش‌ها برای کنترل خسارات ارائه کرد.»

او مصمم بود کثیفی را پنهان کند، اما فاجعه آنقدر بزرگ بود که حتی سرویس اطلاعاتی شوروی هم نتوانست آن را مخفی نگه دارد. از سوئد و دانمارک گرفته تا فنلاند و نروژ، آنها افزایش غیرعادی رادیواکتیویته در جو را تایید کردند و خواستار اطلاعات بیشتر از اتحاد جماهیر شوروی در مورد منبع آلودگی شدند. این کشورها به ابتکار سوئد خواستار اعمال فشار بر اتحاد جماهیر شوروی و اعزام گروهی از بازرسان بین المللی برای بررسی این پرونده شدند. مقامات شوروی – از جمله خود گورباچف ​​- بدون هیچ حرفی این درخواست را رد کردند و بر تکرار روایت رسمی خود اصرار داشتند. گورباچف ​​در سخنرانی دیگری چند روز بعد، خواسته های اسکاندیناوی را – با حمایت رسانه های غربی – به عنوان یک بازی جدید جنگ سرد توصیف کرد و گفت: “بی اعتبار کردن اتحاد جماهیر شوروی”.

برخی رسانه‌های غربی – و حامیان این رسانه‌ها – باید فاجعه چرنوبیل را فرصتی برای حمله تبلیغاتی به اتحاد جماهیر شوروی می‌دانستند و حتماً تلاش می‌کردند که دولت را بدنام کنند. اما اصل ماجرا، فاجعه بزرگ و آسیب بزرگ برای بسیاری از مردم، غیرقابل انکار بود و گناه دولت شوروی را نمی‌توان با پناه بردن به رفتارهای مکرر خود در جنگ سرد نادیده گرفت. نمی توان بخشید که به قول هاروی واسرمن، «اختفای اولیه و سکوت منجر به مرگ افرادی شد که اگر تدابیر ایمنی رعایت می شد، نمی مردند».

انتهای پیام/