تعبیر یک ‌رؤیای ۷۰ ساله

به گزارش یومیر ، این روزنامه انجمن نوشت: گفته شد فعالیت زیادی وجود دارد. بسیاری از چهره های فرهنگی و آشنا در یکی از دو ساختمان آجری تازه ساخته شده در این خیابان به مراسم افتتاحیه دعوت شده اند. بنایی شبیه به مساجد دوره سلجوقی با همان نماهای آجری و ستونهای اطراف درب چوبی که در کتیبه نستعلیق در بالای ورودی آن نام “کتابخانه ملی” داشت. سرانجام رویای سالها فرهنگ و هنر ایران به حقیقت پیوست و اکنون تهران به صفوف شهرهایی که کتابخانه ملی واقعی داشتند پیوسته بود. یک کتابخانه کوچک در کتابخانه کنگره و کتابخانه ملی انگلیس با میز و نیمکت چوبی و پنجره های بزرگ و سخاوتمندانه روبروی خیابان.

برای رسیدن به این رویا 70 سال طول کشید. از زمان تأسیس اولین كتابخانه دولتی در یكی از اتاقهای آكادمی هنرهای تهران تا كتابخانه میرزا محمود احتشام السلطنه در خانه اش در خیابان علاء الدوله ، روبروی محل عمل.

در این سالها هزاران واقعه اتفاق افتاد ، به طوری که تا سال 1312 نمی توان کتابخانه ملی تأسیس کرد ، علی اصغر حکمت ، وزیر آموزش و پرورش ، طرحی برای ساخت یک کتابخانه عمومی به مجلس ارائه داد و تصمیم بر این شد که کتابخانه ملی بعد از قوانین را تهیه کرد اما آنچه ساخت کتابخانه ملی آنلاین را تأیید کرد ، تجمع بزرگ شرق شناسان در کنگره هزاره فردوسی بود. چهل ایران شناس بزرگ از سراسر جهان با یک کتاب نفیس به تهران آمدند و قرار بود این کتاب ها در کتابخانه های مرجع به نمایش درآیند. حکمت که اخیراً آندره گدار ، باستان شناس فرانسوی و معمار و رئیس گروه باستان را به ساخت موزه ملی مأمور کرده است ، در دیدار با این معمار فرانسوی که عاشق ایران بود ، پیشنهاد کرد که وی همچنین قصد دارد یک کتابخانه ملی بسازد. مسئله اصلی محل قرارگیری کتابخانه بود که طبق پیشنهاد گدار ، یک قطعه زمین خالی برای ذخیره سازی ماشین آلات برای برخی از موسسات داخل منطقه تمرین ، که در شمال موزه است ، به کتابخانه اختصاص داده شد. این زمین در کنار خیابان رافائل قرار داشت. این خیابان به خاطر کتابفروشی و شرکت نشر رافائل مشهور بود و بعدها نام قوامات السلطنه را گرفت. اگرچه بدست آوردن زمین دشوار بود ، حكمت قول داد آن را از پادشاه بگیرد و از گدار خواست كه برای موزه نقشه بكشد.

برخلاف انتظارات حکمت ، وی در دیدار با رضا شاه به راحتی مجوز ساخت این دو کشور را گرفت و ساخت کتابخانه ملی همزمان با موزه ایران باستان ادامه یافت.

گدار در هنگام طراحی كتابخانه ، به طراحی قبلی خود برای موزه ایران باستان ، اما همچنین نگاهی به كتابخانه انگلیس پرداخت. این طرح شاهکاری برای علی اصغر حکمت بود ، اما شاه فکر می کرد این مسخره و غریب است.

رد این طرح باعث شد گدار ، که ناامید شد ، با توجه به 1000 فوت مربع موجود در آن ، ساختمان جدید کتابخانه را طراحی کند. با این حال ، او در طراحی جدید این کتابخانه هیچ چیزی را نجات نداد. نکته قابل توجه در طراحی کتابخانه ملی ، مراقبت از آن با ساخت موزه ملی ایران بود. شاید هیچ ساختاری در تهران وجود نداشته باشد که به خوبی در کنار هم قرار بگیرد. هنگامی که گدار در طراحی موزه ملی از معماری کسرا طاق الهام گرفته بود ، وی نیز بنا بر این بنا ، کتابخانه را طراحی کرد و از ترکیب معماری ایران باستان و معماری اسلامی در طراحی خود استفاده کرد. وی در هنگام انتخاب نوع مواد ، تقارن و سهم این ساختمان را با ساختمان موزه در نظر گرفت و از بهترین مصالح معماری از سراسر ایران برای ساخت این بنا استفاده کرد. این کتابخانه در اوایل سال 1316 بسته شد و فروشگاه های آن پر از کتاب شد. اما تا ماه سپتامبر که موزه ملی بسته شد ، رسماً افتتاح نشد. با این حال ، نشانه هایی وجود دارد که نشان می دهد این کتابخانه از ماه ژوئن برای بازدید کنندگان باز است.

در روزنامه اطلاعات 18. ژوئن 1316 خبر “افتتاح كتابخانه ملی ایران” به شرح زیر است: “و كتابخوانی كتابخانه هر روز به جز تعطیلات عمومی از هفت صبح تا یك بعد از ظهر برای استفاده از بازدیدكنندگان باز خواهد بود.”

زیرساخت کتابخانه ملی ایران در 2 طبقه 550 متر بود. دو طبقه زیر برای مخازن طراحی شده است. علاوه بر ورودی و بخش های اداری نمایشگاه ، تالار فردوسی ، بخش انتشارات و خدمات فنی در طبقه اول قرار داشت. سالن معاینه نیز در طبقه دوم برپا شده است. این سالن (برای حدود 60 نفر) و کتابفروشی ها داشت. انبارهای این کتابخانه برای کل 40،000 کتاب طراحی و ساخته شده است. به منظور تجهیز مخزن كتابخانه ملی ، در مجموع 13،712 نسخه چاپی و نسخه خطی در خرداد 1316 – در چند نوبت – به كتابخانه تحویل داده شد. “

انتهای پیام