ما در این سالها درباره زلزله مهیب تهران صحبت می کردیم و همه ما سالها نگران آن بودیم ، و اکنون که از میدان توحید می گذرم ، باید بد و گمراه ، بله ، بد و گمراه به منطقه بگویم. ساختمان امام. بیمارستان مجتمع خمینی. و ساعت ها با خودم مبارزه می کنم تا بالاخره فراموش کنم!
تصویر این بیمارستان بی نظیر ، به عنوان طراحان و کارفرمای آن و شهرداری منطقه بدون شک باید بالاترین نشان کشور را برای این پدیده و خلاقیت بزرگ دریافت کنند.
چند سال پیش ، زمانی که سالن و ایستگاه مترو در زیر و در کنار یک ساختمان ساخته می شد ، از طرف رئیس بیمارستان دعوت شدم تا از بخش آلوده و ساختمان مجتمع ، که به دلیل شدت و تخلیه تخلیه شده بود ، دیدن کنم. ترک های عمیق ناشی از محرک های ساخت مترو من چک می کنم.
در همان زمان ، من گفتم که بهترین کار تخلیه است و همچنین از مدیر فنی مجتمع خواستم که اجازه ساخت این ساختمان ناهمگن ، نمای شیشه ای با این ساختار مردود ، در کنار مترو و یک جاده اصلی شهر ..
من نمی دانم داستان واقعاً چیست؟ چرا این موارد یکی پس از دیگری در کشور اتفاق می افتد؟ آیا مسئولیت پذیری در کشور ما اصلاً معنایی دارد؟
اول ، احتیاج به ساخت ایستگاه مترو در طبقه پایین و کنار ساختمان در بخش عفونت نبود ، می توان آن را به راحتی در بزرگراه ساخت و با یک تونل در طبقه پایین به بیمارستان متصل شد تا بیماران و بخش بزرگی از مجموعه بیمارستان نمی توان تخلیه کرد هپاتیت) و هزینه زیادی برای تعمیرات در بیمارستان متحمل نمی شود! من از این تصمیم مترو و بیمارستان شگفت زده شده ام!
ثانیاً چه مشاور نادانی ، چه کارفرما و چه مرجع قانونی در کشور مجوز احداث چنین ساختمانی را در شهر لرزه خیز تهران ، جنب بزرگراه صادر کرده است. خود بیمارستان در زمان زلزله نیاز به درمان دارد ، بنابراین چگونه می توان آن را در زمان پس از زلزله محاسبه کرد. اگر در ورودی بزرگراه پارک وی واژگون شود و جاده را ببندد چه اتفاقی می افتد؟ آیا معماری این ساختمان با هیچ بنایی در داخل مجموعه که از جنگ جهانی دوم باقی مانده است یا حتی محیط و ساختمانهای میدان توحید مطابقت دارد؟
من سالهاست که بیمارستان را به صورت خودجوش برای زلزله ارزیابی می کنم ، به یاد دارم وقتی به بیمارستان امام خمینی (ره) رسیدم و نقشه ها را در یک اتاق فرسوده پیدا کردم (باید اسکن شود و در مکانی مناسب ذخیره شود!) دیدم و از روی کارت ها قابل مشاهده است ، به همکارانم گفتم. کار با اقلام خوب است. این ساختمانها ایمن هستند. حداقل اینجا احساس راحتی می کنم. اکنون ، سالها پس از جنگ جهانی دوم ، ما در حال ساختن ساختمانی هستیم که از هر نظر اشتباه و آسیب پذیر است! چرا؟ من نمی دانم ذهنیت طراحی قالب چگونه بود؟ نمای شیشه ای ، هندسه شیشه جلو و ساختارهای پیچشی در زلزله و ده ها مشکل دیگر ، شاید صدها!
من می دانم که اگر این یادداشت به دست مقامات و مشاوران این ساختمان برسد ، هزار بحث در مورد قوانین اعمال شده در ایمنی این بیمارستان وجود دارد که حتی در اروپا ، آمریکا ، بیمارستان های مریخ و غیره نیز اعمال نشده است! آنها خواهند گفت ، اما در اینجا من می گویم که این کار کاملاً اشتباه است و من حاضرم نقطه به نقطه آن را در یک بحث عمومی یا تلویزیونی با حضور طراحان ساختمان مطرح کنم.
فراموش نکنید که این بیمارستان با پرداخت بیماران درمانده و فقرا ساخته شده است ، بنابراین قابل بخشش نیست! توصیه می کنم همه افراد از ابتدا تا انتها ، از کارفرما ، مشاور ، پیمانکار و غیره ، با قبول مسئولیت مادام العمر ، هر فرد تحت طرح را تضمین و امضا کنند.
این را هم بگویم که متأسفانه بیمارستان های زیادی به همین دلیل در کشور ساخته می شود …! بیمارستان مخروبه سر پل ذهاب در زلزله کرمانشاه که توسط وزارت بهداشت بسیار مانور داده و جلساتی را برای یادگیری نحوه ساخت و طراحی آن برگزار کرده بود ، نمونه بارز این امر بود.
آیا اصلا کسی آنجاست؟ آیا اصلا کسی به این موضوع گوش می دهد؟ نیازی به دشمن خارجی نیست! به این بیمارستان و بقیه آنها فکر کنید!
* استاد نمونه کشور در مهندسی ساختمان ، زلزله و مدیریت بحران و بنیانگذار تاب آوری و مدیریت بحران در ایران