امیدوارم روح ملکوتی حضرت استاد دعایی در جوار الطاف الهی آرام گرفته و غفران و مغفرت آن حضرت انشاالله مشمول این گذشته عزیز گردد. با یادآوری دو روایت و دو نکته رسانه ای و سیاسی، یاد و خاطره حضرت دعایی را زنده نگه می دارم و از ایشان به نیکی یاد می کنم.
حضرت امام جعفر صادق علیه السلام می فرمایند:
اگر برای کسی غیر از خودت دعا می کنی، اجازه نده که از تو بترسند و اجازه نده که خودت را کنار بزنند یا دور شوی.
شرورانه است مردم را (به دین خود) به غیر زبان، در عمل و رفتار خود دعوت کنید. مردم باید تقوا و تلاش و دعا و خیر شما را ببینند. اینها (اعمال و رفتار شما) به خودی خود دعوت کننده است (به حق). (ر.ک: الکافی، جلد دوم، صفحه 1)
خوب می دانیم که تقوا یا تقوا حالتی در انسان است که موجب حفظ کامل روح و ترس از لغزش می شود. اگر بخواهم حواسم به خودم و دیگران باشد، با صدای بلند فریاد می زنم که زنده یاد استاد نماز نامرد بود; «ترس از لغزش» در طول عمر پربرکت آن مرحوم، سراسر جسم و جان و روح آن مرحوم را فراگرفته بود. او با غیرت در پی تقوا بود و چنان در نیل به این مقام ارزشمند که بالاتر از تقوا است کوشا بود که تقوا و ترس از لغزش و گناه ملکه ذهن و رفتارش شده بود. ترس از ارتکاب گناه و لغزش، آنان را از بدگمانی و حتی کارهای مباح که احتمال گناه را در پی داشت، باز می داشت و با اختیار از آنها دوری می کرد; شما نمی لغزید. از این رو بی شک یاد و خاطره زنده حضرت دعایی دارای شخصیتی بسیار وارسته و وارسته بود.
حضرت فاطمه (س) می فرماید:
شما نه تنها می توانید از این ویژگی، بلکه از رابط کاربری پیش فرض نیز استفاده کنید.
هر کس عبادت خالص خود را تا آستان حق تعالی عرضه کند، خداوند مصلحتش را بر او می فرستد. (نگاه کنید به: مجازات خاطرات، صفحه 108)
خداوند عبادت ریاکارانه و ریاکارانه را نمی پذیرد. زیرا با انجام این گونه عبادات، روح انسان به هیچ وجه نمی تواند عروج کند و هیچ عبادتی که نشانه ریا باشد، در سطح زمینی، مادی و جسمانی بالا نمی رود و باقی نمی ماند.
اخلاص است که قیام می کند و بنده خدا را به عرش خدا می رساند. و چون خداوند سخاوتمند است، خداوند به بنده خود آنچه را که به مصلحت بنده مخلصش می داند عطا می کند.
با خودم زمزمه می کنم؛ «رضا» به نظر شما انجام عمل خالص و عبادت بدون ندامت آسان است؟ نمی کند! خیلی سخته.
یاد نماز هرگز در باتلاق نفاق نیفتاد. زیرا همگان اعم از دوست و دشمن می دانند که نماز هرگز آلوده به ریا و ریا و دنیاپرستی نبوده است.
نکته بسیار مهمی که نمی توان گفت هر چند همه عزیزان در اتاق گفته اند که هست
اگر بخواهیم «اخلاق در رسانه» را به عنوان درسی در رشته های دانشگاهی مانند ارتباطات و روابط عمومی و روزنامه نگاری تدریس کنیم، باید از سیره حضرت دعایی به عنوان الگوی اخلاق در رسانه درس بگیریم.
و
اگر بخواهیم به این سوال آیندگان پاسخ درستی بدهیم که چرا انقلاب کردیم، باید بگوییم که;
ما انقلاب کردیم که مثل نماز شود
اما… بریم
یک دعا رمز گفتن انقلاب بود و رفت.
من از آن به عنوان تاریخ زنده انقلاب یاد می کردم.
او مرد بسیار شریفی بود که به نسل پرافتخار می اندیشید. او به مردم به عنوان مردم احترام می گذاشت.
مثل سعیده و مت سعیدا. خدا رحمت کند اگر خدا بخواهد!
* محقق حقوقی tajgar.reza@gmail.com