مذاکرات ایران با 1 + 5 مستقیماً تحت تأثیر پرونده ایران با ایالات متحده است. لازم به ذکر است که برنامه هسته ای ایران مسئله ای جدا از حاکمیت انقلابی ایران نیست. این دولت در چارچوب مواضع ایدئولوژیکی خود می کوشد تجدید نظر در اصول روابط بین الملل را به عنوان یک هدف انقلابی ارائه دهد. اما حتی قدرت های بزرگ جهانی از جمله چین و روسیه نیز دیدگاه متفاوتی نسبت به این موضوع دارند. دو کشور علی رغم همجواری با تهران و توافقات و قراردادهای استراتژیک ، آگاه هستند که تهران با جهت گیری های ایدئولوژیکی خود ، نمی تواند یک شریک استراتژیک برای مسکو و پکن در سیستم بین الملل باشد. شعار چهار دهه جمهوری اسلامی در این دوره نشان داده است که ایران در سیاست خارجی خود ادعا می کند با هر قدرت بزرگ و تسلطی بر سیستم بین المللی قدرتهای بزرگ روبرو است. موضوعی که اساس تعریف جمهوری اسلامی ایران در این چهل سال شده است.
با توجه به فشارهای بین المللی ناشی از مسئله هسته ای ، جمهوری اسلامی ایران باید ، اگر می خواهد به خواسته های ایالات متحده پاسخ دهد ، خود را از محتوای انقلابی و خواسته های متعاقب چهار دهه گذشته ، به ویژه سه دهه گذشته ، رها کند. . در این حالت ، جمهوری اسلامی ایران هیبت انقلابی خود را کنار می گذارد و همچنان مانند سایر بازیگران در لایه های مختلف سیستم بین الملل ، تفاهم نامه ، توافق نامه ها ، معاهدات و قوانین نظام بین الملل را به عنوان یک بازیگر مشترک قبول می کند. پذیرش چنین چیزی برای یک ایران انقلابی بسیار دشوار است.
نکته دوم این که ایران راهرویی از نظم نوین جهانی آینده در تقاطع اراده قدرت های بزرگ و رقابت آنها در فلات ایران یا هلند جدید است. با توجه به آنچه اکنون گفته می شود ، ایالات متحده به همراه دیگر قدرت های بزرگ ، با یکدیگر توافق می کنند تا ضمن رقابت با یکدیگر ، نظم جدید جهانی را شکل دهند. بنابراین ، این همکاری در سطح تحلیل دوم ، پرونده هسته ای ایران را در حین رقابت تحت تأثیر قرار می دهد.
سوم ، مذاکره کنندگان برتر ایران تصمیم گیرنده اصلی نیستند. در ایران سیاست خارجی مانند بسیاری از کشورهای جهان توسط قوه مجریه تعیین می شود. اما تفاوت در این است که توده های مردم در مقابل مجریه پاسخگو هستند و تصمیم گیرندگان اصلی نسبت به آنچه انجام شده پاسخگو نیستند. بنابراین ، به دلیل تغییر دولت ، سیستم تصمیم گیری موجود روند تصمیم گیری خود را دنبال می کند ، اما دستگاه مذاکره دستگاه های اجرایی افراد را تغییر می دهد ، دلایل تکرار موضوع هسته ای از گره های بازسازی ایران و برجامی مهمانی. به این دلیل که دستگاه دیپلماسی تصمیم گیرنده نیست و با تغییر دیپلمات ها و تیم مذاکره کننده بر اساس تصمیم گیری جمهوری اسلامی ، که البته محصول نگرش انقلابی و ایدئولوژیک است ، ناآرامی های دیپلماتیک ترمیم شد. البته آمدن دولت روحانی و دولت اصلی آینده باید بگوید که این ناآرامی ها نیز بر آن تأثیر می گذارد.
در سطح تحلیل چهارم ، ایالات متحده نیز دریافت که ایران انقلابی نمی خواهد مواضع انقلابی خود را کنار بگذارد. به همین دلیل ، فشار بین المللی بر ایران را کاهش نداده است و فقط در تلاش است تا دلایل همگرایی با سایر کشورهای متحد و اخراج کشورهای نزدیک به ایران را در میز مذاکره ایجاد کند تا فشارها بر ایران بیشتر شود. به طوری که هزینه افزایش این دایره فشار بر ایران ، نه فقط بر آمریکا. به دنبال حداکثر فشار از سوی دولت ترامپ ، بایدن در تلاش است تا همگرایی با متحدان خود و همچنین رقبای خود بر سر تهران را در الگوی قدرت هوشمندانه آمریکایی و دکترین بازیگر بالغ والدین افزایش دهد.
این مسیر نشان می دهد که آمریکایی ها می خواهند ایران را از مذاکرات وین به برجام پلاس منتقل کنند. پذیرش این امر از سوی ایران و توسط دولت سیزدهم انقلابی البته از نظر سیاست داخلی هزینه های زیادی خواهد داشت. از آنجا که مسئله مهمی را برای سیستم تصمیم گیری ، نهادهای فراملی و رهبری جمهوری اسلامی مطرح می کند ، چگونه ایران می تواند در طول مذاکرات و در دوره آقای رئیسی از مواضع انقلابی خود منحرف شود؟ و هزینه سالها تحریم علیه مردم در گذشته به دلیل مخالفت با مذاکرات؟ موضوعی که در میان مدت و بلند مدت می تواند بسیار چالش برانگیز باشد.
310311