همه بر سفره همین پدریم!

در زندگی انسان ، مادر و وابستگی عاطفی به او وابستگی قلب و روح را تعیین می کنند و پدر و انتساب به او در اندیشه و عقل یک هویت و هویت تشکیل می دهند. شخصی که پدر دارد هویت خود را پیدا می کند و حتی در پایین ترین سطح و در عادی ترین شکل می توان از پدرش در مورد رفتار بد او شکایت کرد و یا او را در یک موقعیت حساس به نام پدر اطمینان داد یا به او سوگند یاد کرد از طرف پدرش تحت تعقیب.

اما شخصی که این وابستگی و انتساب را ندارد و به اصطلاح روی میز پدرش بزرگ نمی شود ، هویت خاصی ندارد تا بتواند برای رفتار خود حد و مرز ایجاد کند یا مانع از رفتار نامناسب وی یا مجبور کردن او به روشی راحت شود. زمان وقایع
زندگی مادی و طبیعی انسان – فارغ از نژاد ، قبیله ، محل زندگی و قومیت – در این چارچوب شکل می گیرد و پدران و پدربزرگ ها و نسل های قبل از او پشتوانه ای را تشکیل می دهند که می توانیم به آن افتخار کنیم و براساس آن بنا شویم. او راه را برای نسل های بعدی هموار کرد.

با این حال ، در اعتقادات مذهبی ، کل ماجرا همان وابستگی خانوادگی و تعلق رسمی پدر آشکار نیست ، و شاید کسانی که فرزندان پدرانی با فرهنگ و آیین های دیگر هستند و ریشه و حمایت خود را در فرزندان اینها نمی بینند پدران
اعتقادات مذهبی که قرار است زندگی انسان را برای سعادت دنیا و آخرت سازماندهی کنند ، دیدن رابطه پدر و پسر از دسترس روابط ظاهری ضمن محافظت شدید از روابط معمول خانوادگی و اصرار جدی بر حفظ این روابط ، ریشه باورمندان را می گیرد معنوی. متعلق آگاهانه
اسلام به پیروان خود یادآوری می کند که هر کجای دنیا – از هر نژاد ، نژاد ، نژاد یا قبیله ای – همه اعضای یک خانواده هستند و برادر یا خواهر یکدیگر محسوب می شوند و براساس هویت مذهبی و ایمان مشترک پیوند می خورند. .

این خانواده برای انتساب هویت پدر و پدربزرگ دارند ، درست همانطور که مادران و مادربزرگها به دلیل تعلق احساسی. او از پدر و مادربزرگ و مادربزرگش برای شناسنامه و شناسنامه خود پشتیبانی می گیرد و نام خود را با آنها بلند می کند و مادر و مادربزرگ خود را تشویق می کند و احساسات و عواطف خود را از منبع عشق آنها می نوشد.
پدر این امت علی (ع) است – امام مسلمان و فرمانده کل مrsمنان و پدربزرگ پیامبر اکرم (fvm) ، همانطور که مادر امت حضرت فاطمه زهرا (س) و مادربزرگ همه چیز حضرت خدیجه کبری است.

ما احساس می کنیم چنین پدرانی و مادرانی از این دست داریم و هویت ، ریشه و ریشه ، سابقه و پیشینه ما همه این پدران هستند و دلبستگی ، تشویق ، امید و جاه طلبی ما در خانه این مادران است.
ما معتقدیم که سر سفره این پدر نشسته ایم و نسبت به مهربانی و حمایت این مادر گرم هستیم.
شخصی که چنین پدری داشته باشد دیگر تنها نخواهد بود ، هیچ اشتباهی نمی کند ، احساس پوچی و بی هویتی نمی کند!
او که پشت این سفره می نشیند و خود را فرزند پدری مانند حضرت علی (ع) می بیند و او را با تمام وجود و در اعماق قلب و روح خود فرزند خود می داند هرگز در این جهان آشفته و اراده گم نخواهد شد. بدون کویر رها شود. پناه و سردرگمی به همراه ندارد.
ما فرزندان این خانواده هستیم ، گرچه شرور و شکست خورده ایم.
ما سر این میز می نشینیم ، هر چند ناسپاس و فراموشکار.
ما با هیبت و اقتدار چنین پدری در برابر هرگونه حمله یا آزار و اذیت آشنا هستیم و به آنها اعتماد داریم.
اگرچه بد و بی لیاقت است ، اما خوشحالیم که وقتی خورشید در خیابان زندگی فرو می رود ، خانه ای داریم که به آن پناه می بریم و شب را تنها در آغوش حمایت و عشق آن سپری می کنیم!